Indian Sociological Traditions Unit 4 ভেৰিয়াৰ এলউইন, College and University Answer Bank for BA, B.com, B.sc, and Post Graduate Notes and Guide Available here, Indian Sociological Traditions Unit 4 ভেৰিয়াৰ এলউইন Solutions to each Unit are provided in the list of UG-CBCS Central University & State University Syllabus so that you can easily browse through different College and University Guide and Notes here. Indian Sociological Traditions Unit 4 ভেৰিয়াৰ এলউইন Question Answer can be of great value to excel in the examination.
Indian Sociological Traditions Unit 4 ভেৰিয়াৰ এলউইন
Indian Sociological Traditions Unit 4 ভেৰিয়াৰ এলউইন Notes cover all the exercise questions in UGC Syllabus. Indian Sociological Traditions Unit 4 ভেৰিয়াৰ এলউইন provided here ensures a smooth and easy understanding of all the concepts. Understand the concepts behind every Unit and score well in the board exams.
ভেৰিয়াৰ এলউইন
SOCIOLOGY
INDIAN SOCIOLOGICAL TRADITIONS
ভাৰতীয় সমাজতাত্ত্বিক পৰম্পৰা
অতি চমু প্রশ্নোত্তৰঃ
(ক) শুদ্ধ উত্তৰটো ৰাছি উলিওৱাঃ
১। নিম্নলিখিত কোনটো “ খেতি স্থানান্তৰ” কৰাৰ বাবে আন এটা শব্দ হিচাপে ব্যৱহাৰ কৰিব পাৰি?
(ক) Thumming
(খ) Slash and burn
(গ) Swiddening
(ঘ) ওপৰোক্ত সকলোবোৰ।
উত্তৰঃ (ঘ) ওপৰোক্ত সকলোবোৰ।
২। ভাৰতৰ উত্তৰ – পূব অঞ্চলত ভাৰতৰ ভৌগোলিক স্থানৰ কিমান শতাংশ অধিকাৰ আছে?
(ক) ১০%
(খ) ৯%
(গ) ৮%
(ঘ) 9%
উত্তৰঃ (গ) ৮%
৩। আধুনিক বিজ্ঞানে জনজাতীয় অর্থনীতিক ধ্বংস নকৰাকৈ সহায় কৰিব লাগে বুলি ধাৰণাটো কোনে প্ৰচাৰ কৰিছিল?
(ক) জৱাহৰলাল নেহেৰুৱে।
(খ) মহাত্মা গান্ধীয়ে।
(গ) ডেৰিয়াৰ এলউইনে।
(ঘ) বেডেন পোলে।
উত্তৰঃ (গ) ভেৰিয়াৰ এলউইনে।
৪। ভেৰিয়াৰ এলউইনৰ সৈতে সম্পর্কিত –
(ক) গান্ধীবাদী অধ্যয়ন।
(খ) প্রজাতান্ত্রিক দল।
(গ) জনজাতীয় অধ্যয়ন।
(ঘ) মহিলা সশক্তিকৰণ।
উত্তৰঃ (গ) জনজাতীয় অধ্যয়ন।
৫। নিম্নলিখিত কোনখন ভেৰিয়াৰ এলউইনৰ দ্বাৰা ৰচিত নহয়?
(ক) The Baiga.
(খ) The Muria and their Ghotul.
(গ) Bondo Highlanders.
(ঘ) The Nacked Naga.
উত্তৰঃ (ঘ) The Naked Naga.
৬। উৰিষ্যাত কিমানটা জনজাতি পোৱা যায়?
(ক) ৬০ টা।
(খ) ৬২ টা।
(গ) ৫৮ টা।
(ঘ) ৬৬ টা।
উত্তৰঃ (খ) ৬২ টা।
৭। কাৰ মাজত বৈবাহিক পৰিয়াল পোৱা যায়?
(ক) কণ্ডচ।
(খ) গণ্ডচ।
(গ) সন্থাল।
(ঘ) নায়ৰ।
উত্তৰঃ (ঘ) নায়ৰ।
৮। কোনটো জনজাতীয় আন্দোলন ৰাজনৈতিক স্বায়ত্তশাসন আৰু জনজাতীয় পৰিচয়াৰ বাবে আছিল?
(ক) গণ্ডসকলৰ মাজত বিহাৰত জনজাতীয় আন্দোলন।
(খ) কাশীপুৰত জনজাতীয় আন্দোলন।
(গ) মুণ্ডাসকলৰ মাজত জনজাতীয় আন্দোলন।
(ঘ) বড়োসকলৰ মাজত জনজাতীয় আন্দোলন।
উত্তৰঃ (ঘ) বড়োসকলৰ মাজত জনজাতীয় আন্দোলন।
৯। হিন্দু জনজাতিসকল পিছপৰা— এই যুক্তিটো কোনে দিছিল?
(ক) ভেৰিয়াৰ এলউইন।
(খ) জি. এছ. ঘূৰে।
(গ) এন. কে. বসু।
(ঘ) ওপৰৰ সকলোবোৰ।
উত্তৰঃ (খ) জি. এছ. ঘূৰে।
১০। ভক্কালিগা হৈছে ______ ৰ এক প্ৰভাৱশালী জাতি।
(ক) গুজৰাট।
(খ) কৰ্ণাটক।
(গ) তামিলনাডু।
(ঘ) বিহাৰ।
উত্তৰঃ (খ) কৰ্ণাটক।
১১। জনজাতীয় সকলৰ বাবে “ৰাষ্ট্ৰীয় উদ্যান” সৃষ্টি কৰাৰ বাবে নিম্নলিখিত কোনে পৰামৰ্শ দিছিল?
(ক) ভেৰিয়াৰ এলউইন।
(খ) জি. এছ. ঘূৰে।
(গ) ডি. এন. মজুমদাৰ।
(ঘ) ঠক্কৰ বাপা।
উত্তৰঃ (ক) ভেৰিয়াৰ এলউইন।
১২। নিম্নলিখিত কোনে “জনজাতিকৰণ”ৰ ধাৰণা দিছিল?
(ক) এম. এন. শ্রীনিবাস।
(খ) ৱাই সিং।
(গ) এ. বেটিলী।
(v) এছ. এন. কালিয়া।
উত্তৰঃ (খ) এছ. এল. কালিয়া।
১১। ভাৰতীয় সমাজবিজ্ঞানৰ পিতৃ কোন?
(ক) ভেৰিয়াৰ এলউইন।
(খ) জি. এছ. ঘূৰে।
(গ) এম. এন. শ্রীনিবাস।
(ঘ) পেৰিয়াৰ।
উত্তৰঃ (খ) জি এছ ঘূৰে।
(খ) উত্তৰ লিখাঃ
১। ভাৰতৰ আটাইতকৈ ডাঙৰ জনজাতি কোনটো জনজাতি?
উত্তৰঃ সন্থাল হৈছে ভাৰতৰ আটাইতকৈ ডাঙৰ আৰু আটাইতকৈ পুৰণি জনজাতিবোৰগ ভিতৰত এটা, এইবোৰ অসম, বিহাৰ, ছত্তীশগড়, ঝাৰখণ্ড, উৰিষ্যা আৰু পশ্চিম বংগত বিয়পি আছে।
২। ডেৰিয়াৰ এলউইন কোন আছিল?
উত্তৰঃ ভেৰিয়াৰ এলউইন এজন ব্ৰিটিছ বংশোদ্ভুত ভাৰতীয় নৃতত্ত্ববিদ, মানৱ জাতিশাস্ত্র বিজ্ঞানী আৰু জনজাতীয় কৰ্মী আছিল, যি এজন খ্ৰীষ্টান মিছনাৰী হিচাপে ভাৰতত কৰ্মজীৱন আৰম্ভ কৰিছিল।
৩। কিমানটা গোটত, ভাৰতৰ জনজাতীয় ভাষাবোৰ বিভক্ত?
উত্তৰঃ সাংস্কৃতিকভাৱে ভাৰতৰ জনজাতীয় ভাষাবোৰক চাৰিটা মুখ্য পৰিয়ালত গোট কৰিব পাৰিঃ অষ্ট্ৰিক, তিব্বত – চীনা, দ্রাবিঢ় আৰু ভাৰত – আর্য।
৪। এলউইনে জনজাতিৰ গৱেষণাত কিমান বছৰ অতিবাহিত কৰিছিল?
উত্তৰঃ এলউইনে জনজাতিৰ গৱেষণাত পোন্ধৰ বছৰ অতিবাহিত কৰে যাৰ ভিতৰত তেওঁ মধ্য প্ৰদেশ আৰু উৰিষ্যাৰ প্ৰতিটো ক্ষেত্ৰৰ কামত দহ মাহ অতিবাহিত কৰিছিল।
৫। ভেৰিয়াৰ এলউইনে তেওঁৰ পোন্ধৰ বছৰ অতিবাহিত কৰা জনজাতিবোৰৰ কথা উল্লেখ কৰা।
উত্তৰঃ গণ্ড, বৈগা, আগৰিয়া, বণ্ডো, মুনিয়া মাৰিয়া আৰু জুয়াং।
৬। “The Tribal Art of Middle India” কিতাপখন কোনে লিখিছিল?
উত্তৰঃ ভেৰিয়াৰ এলউইনে “The Tribal Art of Middle India” নামৰ কিতাপখন লিখিছিল।
৭। বৈগা কোন আছিল?
উত্তৰঃ বৈগা মধ্য ভাৰতত বাস কৰা এটা জনজাতীয় গোট আছিল।
৮। ভেৰিয়াৰ এলউইনে তেওঁলোকৰ ভূমি কিয় পৰিদৰ্শন কৰিছিল?
উত্তৰঃ ভেৰিয়াৰ এলউইনে তেওঁলোকৰ ভূমি পৰিদৰ্শন কৰিছিল কাৰণ তেওঁ তেওঁলোকৰ প্রতি অতি কৌতূহলী আছিল। তেওঁলোকৰ ৰীতি – নীতি, আৰু অনুশীলন, তেওঁলোকৰ কলা আৰু লোককাহিনীৰ বিষয়ে জানিব বিচাৰিছিল।
চমু আৰু ৰচনাধৰ্মী প্রশ্নোত্তৰঃ
১। ব্ৰিটিছ শাসনৰ অধীনত খেতিয়কসকলক স্থানান্তৰ কৰাসকলে কি সমস্যাৰ সম্মুখীন হৈছিল?
উত্তৰঃ খেতিয়কসকলক স্থানান্তৰ কৰাৰ জীৱন অৰণ্যৰ সৈতে পোনপটীয়াকৈ সংযুক্ত আছিল। সেয়েছে, যেতিয়া ব্ৰিটিছে বন আইনত পৰিৱৰ্তন আনিছিল, তেওঁলোকৰ জীৱন বেয়াকৈ প্রভাৱিত হৈছিল। ব্ৰিটিছে সকলো অৰণ্যৰ ওপৰত নিয়ন্ত্ৰণ বঢ়াইছিল আৰু ঘোষণা কৰিছিল যে বনাঞ্চল ৰাজ্যিক সম্পত্তি। কিছুমান অৰণ্যক সংৰক্ষিত বন হিচাপে শ্ৰেণীবদ্ধ কৰা হৈছিল। এই অৰণ্যবোৰত মানুহক মুক্তভাৱে চলাচল কৰিবলৈ আৰু ঝুম খেতি কৰিবলৈ অনুমতি দিয়া হোৱা নাছিল। ফলস্বৰূপে, বহুতো ঝুম খেতিয়কে কামৰ সন্ধানত আন অঞ্চললৈ যাব লগা হৈছিল।
২। ভাৰতবৰ্ষৰ জনজাতিসকলৰ সমস্যাসমূহৰ কাৰণ কি উল্লেখ কৰা।
উত্তৰঃ ভাৰতবৰ্ষৰ জনজাতিসকলৰ বহুমুখী সমস্যাসমূহৰ প্ৰধান কাৰণসমূহ অধ্যয়ন কৰাটো অতি প্রয়োজনীয়। সাধাৰণতে তলৰ কাৰণ কেইটাকে জনজাতীয় সমস্যাৱলীৰ প্ৰধান কাৰণ হিচাপে উল্লেখ কৰিব পাৰি—
(ক) আধুনিক সভ্যতাৰ সৈতে সংস্পর্শ।
(খ) বহিৰাগত বা উন্নত জাতি – জনজাতীয় সমাজৰ মানুহৰ দ্বাৰা শোষণ।
(গ) জনজাতীয় লোকৰ বসবাস কৰা অঞ্চলত আধুনিক উদ্যোগ প্ৰতিষ্ঠা কৰা।
(ঘ) জনজাতিসকলৰ মাজত অভিনৱ শাসনব্যবস্থা।
(ঙ) খ্ৰীষ্টান মিছনেৰীসকলৰ কাৰ্য – কলাপ।
(চ) জনজাতিসকলৰ দুৰ্গম অঞ্চলবোৰত যাতায়াত সমস্যা।
৩। ভাৰতীয় জনজাতিসকল কি কি সমস্যাৰ সন্মুখীন হৈছে?
উত্তৰঃ ভাৰতীয় জনজাতিসকলে সম্মুখীন হোৱা সমস্যাবোৰ হৈছে—
(ক) প্ৰাকৃতিক সম্পদৰ ওপৰত নিয়ন্ত্ৰণ হেৰুওৱা।
(খ) শিক্ষাৰ অভাৱ।
(গ) স্থানচ্যুতি আৰু পুনসংস্থাপন।
(ঘ) স্বাস্থ্য আৰু পুষ্টিৰ সমস্যা।
(ঙ) লিংগসমস্যা।
(চ) পৰিচয়ৰ খহনীয়া।
৪। জনজাতীয় লোকসকলৰ ওপৰত ৰাষ্ট্ৰীয় নীতি কি?
উত্তৰঃ কেইবাটাও অনুচ্ছেদৰ জৰিয়তে সংবিধানে অনুসূচীত জনজাতিৰ আৰ্থ -সামাজিক বিকাশ আৰু সৱলীকৰণৰ বাবে প্ৰদান কৰিছে। কিন্তু এনে কোনো ৰাষ্ট্ৰীয় নীতি নাই, যি সাংবিধানিক ব্যৱস্থাবোৰক বাস্তৱলৈ ৰূপান্তৰ কৰাত সহায় কৰিব পাৰিলেহেঁতেন। ১৯৫২ চনত নেহৰুতিয়ান পঞ্চচিল নামেৰে জনাজাত পাঁচটা নীতিয়ে জনজাতীয় বিষয়ৰ প্ৰশাসনক পথ প্রদর্শন কৰি আহিছে। জনজাতীয় লোকসকলক তেওঁলোকৰ নিজৰ প্ৰতিভা অনুসৰি বিকাশ কৰিবলৈ অনুমতি দিয়া উচিত।
(ক) ভূমি আৰু অৰণ্যত জনজাতীয় লোকসকলৰ অধিকাৰক সন্মান কৰা উচিত।
(খ) জনজাতীয় দলবোৰক অত্যাধিক বাহিৰৰ লোকক অন্তৰ্ভুক্ত নকৰাকৈ প্ৰশাসন আৰু উন্নয়ন ৰখাৰ বাবে প্ৰশিক্ষণ দিয়া উচিত।
(গ) জনজাতীয় সামাজিক আৰু সাংস্কৃতিক প্রতিষ্ঠানসমূহক বিচলিত নকৰাকৈ জনজাতীয় উন্নয়ন কৰা উচিত।
(ঘ) জনজাতীয় বিকাশৰ সূচক তেওঁলোকৰ জীৱনৰ মানদণ্ড হ’ব লাগে, খৰচ কৰা ধন নহয়।
৫। অনুসূচীত জনজাতিৰ লোকসকলৰ কল্যাণৰ বাবে ভাৰতীয় সংবিধানে কেনে ধৰণৰ ব্যৱস্থাৱলী গ্ৰহণ কৰিছে?
উত্তৰঃ স্বাধীনোত্তৰ কালত জনজাতিসকলৰ উন্নয়ন আৰু সমস্যাসমূহ সমাধানৰ বাবে ভাৰতীয় সংবিধানে কিছুমান ব্যৱস্থা গ্ৰহণ কৰিছে। এই ব্যৱস্থাসমূহ হ’ল—
(ক) সংবিধানৰ ১৫ নং অনুচ্ছেদে সকলো নাগৰিকৰে সমান অধিকাৰ আৰু সা – সুবিধা লাভ কৰাৰ ওপৰত গুৰুত্ব দিছে। জনজাতীয় লোকসকলকো ইয়াত সামৰি লোৱা লৈছে।
(খ) সংবিধানৰ ১৯ আৰু ১৬ নং দফা মতে অনুসূচীত জনজাতিৰ লোকে চাকৰি আৰু শিক্ষানুষ্ঠানত নামভৰ্ত্তিৰ অধিকাৰ পাইছে।
(গ) সংবিধানৰ ৪৬ নং দফাত অনুসূচীত জনজাতি লোকৰ বাবে শৈক্ষিক আৰু আৰ্থিক সুৰক্ষা প্ৰদান আৰু তেওঁলোকৰ সামাজিক শোষণ আৰু অন্যায়ৰ পৰা মুক্ত ৰাখিবলৈ ৰাজ্য চৰকাৰসমূহক নিৰ্দেশ দিছে।
(ঘ) সংবিধানৰ ১৯(৫) নং অনুচ্ছেদ অনুসৰি জনজাতিসকলৰ সম্পত্তিৰ ওপৰত অধিকাৰ থকাৰ লগতে ভাৰতবৰ্ষৰ যিকোনো স্থানতে এই অধিকাৰ উপভোগ কৰাৰ কৰ্তৃত্ব থাকিব।
(ঙ) সংবিধানৰ ১৬(৪), ২২০(৪) আৰু ৩৩৫ নং অনুচ্ছেদ অনুসৰি সকলো ক্ষেত্ৰতে প্ৰধানতঃ চৰকাৰী চাকৰি আদিত মকৰলৰ ক্ষেত্ৰত জনজাতিসকলক বিশেষ সুবিধা প্ৰদান কৰা হৈছে।
(চ) সংবিধানৰ দফা ৩৩০, ৩৩২ আৰু ৩৩৪ ৰ মতে লোকসভা আৰু ৰাজ্যিক বিধানসভালৈ জনজাতীয় লোকৰ বাবে আসন সংৰক্ষণৰ ব্যৱস্থা আছে।
(ছ) জনজাতিৰ সমস্যা সমাধান আৰু উন্নয়নৰ ক্ষেত্ৰত ভাৰতীয় সংবিধানে গ্ৰহণ কৰা আন আন দিশসমূহ হ’ল—
(১) সৰ্বভাৰতীয় চাকৰিৰ ক্ষেত্ৰত অনুসূচীত জনজাতিৰ বাবে পাঁচ শতাংশ আসন সংৰক্ষণ।
(২) পদোন্নতিৰ ক্ষেত্ৰত জনজাতিৰ বাবে সংৰক্ষণ ব্যৱস্থা।
(৩) বিভিন্ন অনুষ্ঠান – প্ৰতিষ্ঠানত বয়সৰ সীমা, উপযুক্ততা শিক্ষা আৰু অৰ্হতা আদিৰ দিশত বিশেষ ৰেহাই।
(৪) জনজাতি অধ্যুষিত এলেকাত বন্ধুৱা নিবনুৱাৰ (Bonded Labour) নিষেধ আদি।
৬। ভাৰতীয় নৃতত্বলৈ ভেৰিয়াৰ এলউইনৰ অৱদান মূল্যায়ন কৰা।
উত্তৰঃ ভেৰিয়াৰ এলউইন এজন ইংৰাজ স্ব -প্রশিক্ষিত নৃতত্ত্ব, মানৱ জাতি শাস্ত্র বিজ্ঞান আৰু জনজাতীয় কর্মী আছিল, যি এজন খ্ৰীষ্টান মিছনাৰী হিচাপে ভাৰতত কৰ্মজীৱন আৰম্ভ কৰিছিল। তেওঁ এজন বিতর্কিত ব্যক্তি আছিল যিয়ে প্রথমে পাদ্রীসকলক ত্যাগ কৰিছিল, মহাত্মা গান্ধী আৰু ভাৰতীয় জাতীয় কংগ্ৰেছৰ সৈতে কাম কৰিবলৈ, আৰু তাৰ পিছত ১৯৩৫ চনত গান্ধীবাদী আশ্ৰমত থকাৰ পিছত হিন্দু ধর্ম গ্রহণ কৰিছিল, যিটো তেওঁ জনজাতীয় লোকসকলৰ বাবে পৰিৱৰ্তন আৰু আত্মীকৰণৰ এক অত্যাধিক প্ৰক্ৰিয়া বুলি অনুভৱ কৰিছি তাক লৈ জাতীয়তাবাদীসকলৰ সৈতে বিচ্ছেদ হৈছিল।
এলউইন মধ্য ভাৰতৰ বৈগা আৰু গণ্ডৰ সৈতে প্ৰাৰম্ভিক কামৰ বাবে সৰ্বাধিক জনাজাত, আৰু তেওঁ তাত অধ্যয়ন কৰা সম্প্ৰদায়সমূহৰ এটাৰ সদস্যক বিয়া কৰায়, যদিও তেওঁ উত্তৰ – পূব ভাৰতৰ কেইবাখনো ৰাজ্য, বিশেষকৈ উত্তৰ – পূব সীমান্ত সংস্থাৰ (NEFA) জনজাতীয় লোকসকলৰ ওপৰতো কাম কৰিছিল আৰু জীৱনৰ পিছৰ সময়ত উৰিষ্যা আৰু মধ্য প্ৰদেশৰ বাহিৰে শ্বিলঙত বসতি স্থাপন কৰিছিল।
সময়ৰ লগে লগে তেওঁ ভাৰতীয় জনজাতীয় জীৱনশৈলী আৰু সংস্কৃতিৰ ওপৰত, বিশেষকৈ গণ্ডী লোকসকলৰ ওপৰত কৰ্তৃত্ব বিন্দু হৈ পৰিছিল। তেওঁ ১৯৪৫ চনত গঠন হোৱাৰ পিছত ভাৰতীয় নৃতাত্ত্বিক জৰীপৰ উপ – সঞ্চালক হিচাপেও কাৰ্যনিৰ্বাহ কৰিছিল। স্বাধীনতাৰ পিছত তেওঁ ভাৰতীয় নাগৰিকত্ব গ্ৰহণ কৰিছিল। নেহৰুৱে তেওঁক উত্তৰ – পূব ভাৰতৰ বাবে জনজাতীয় বিষয়ৰ পৰামর্শদাতা হিচাপে নিযুক্ত কৰিছিল, আৰু পিছলৈ তেওঁ (NEFA) চৰকাৰৰ বৰ্তমান অৰুণাচল প্ৰদেশৰ নৃতাত্ত্বিক উপদেষ্টা আছিল।
তেওঁৰ আত্মজীৱনী (The tribal world of verrier) ইংৰাজী ভাষাত ১৯৬৫ চনৰ সাহিত্য একাডেমি বঁটা লাভ কৰে, যিটো ভাৰতৰ ৰাষ্ট্ৰীয় চিঠি একাডেমি সাহিত্য একাডেমিয়ে প্রদান কৰে । এলউইনৰ ধাৰণা আৰু গৱেষণাই ভাৰতৰ জনজাতিসকলৰ ওপৰত নেহৰুৰ দৃষ্টিভংগী আৰু নীতিৰ ওপৰত এক অভূতপূর্ব প্ৰভাৱ পেলাইছিল। এলউইনে ধর্মান্তৰিত আৰু তেওঁৰ জীৱন গৱেষণাৰ বাবে আৰু জনজাতীয় জীৱন আৰু সংস্কৃতি সংৰক্ষণত সহায় কৰিবলৈ তেওঁৰ প্ৰতিশ্ৰুতি ত্যাগ কৰিছিল। তেওঁৰ পৰৱৰ্তী লিখনিত, এলউইনে জোৰ দিছিল যে তেওঁ জনজাতীয় লোকসকলক মূলসুঁতিত অন্তৰ্ভুক্ত কৰাৰ বিৰোধী নহয়। তেওঁ কেৱল এনে ধৰণৰ আত্মীয়কৰণ ঘটাব বিচাৰিছিল যি চৰ্তাৱলী অনুসৰি, জনজাতীয় লোকসকলৰ বাবে উপযুক্ত আছিল। এলউইনৰ সমালোচকসকলে কয় যে তেওঁ এজন আধুনিক ৰোমাণ্টিক নৃতত্ববিদ আছিল যাৰ নীতিৰ ওপৰত প্ৰভাৱিত হৈ জনজাতীয় লোকসকল অধিক প্রান্তীয় হৈ পৰিছিল।
এলউইনৰ সমালোচকসকলে কয় যে তেওঁ এজন আধুনিক বিৰোধী ৰোমাণ্টিক মানলৱবিজ্ঞানী বিৰোধী আছিল যাৰ নীতিৰ ওপৰত প্ৰভাৱৰ ফলত জনজাতীয় লোকসকল অধিক প্রান্তীয় হৈ পৰিছিল। এলউইনৰ গুণমুগ্ধসকলে মুক্তি দিয়ে যে তেওঁৰ অবিহনে জনজাতীয় লোকসকলে আৰু বেয়া পৰিস্থিতিৰ সম্মুখীন হ’লহেঁতেন। যদিও তেওঁৰ উত্তৰাধিকাৰী বিতর্কিত, এলডাইনে জড়িত ধাৰণাবোৰ প্ৰাসংগিক হৈ আছে। ২০১৪ চনত, স্থানীয় লোকসকলৰ প্ৰতিবাদৰ পিছত অৰুণাচল প্ৰদেশলৈ প্ৰথম ৰেল সেৱা স্থগিত ৰখা হৈছিল, যিসকলে আশংকা কৰিছিল যে বাহিৰৰ লোকৰ নিয়ন্ত্ৰণহীন প্ৰৱেশে তেওঁলোকৰ ৰাজ্যৰ সূক্ষ্ম সামাজিক আৰু পাৰিপাৰ্শ্বিক ভাৰসাম্য ধ্বংস কৰিব পাৰে। এলউইনে আধা শতিকাৰো আগতে এই ভয়বোৰ প্ৰতিষ্ঠানত কৰিছিল।
৭। এলউইনৰ পৰৱৰ্তী জীৱন আৰু ভাৰতৰ জনজাতি সকলৰ সৈতে তেওঁৰ কামৰ বিষয়ে আলোচনা কৰা।
উত্তৰঃ এলউইনে স্বেচ্ছাই নিজকে আইন অমান্য আন্দোলনত অন্তৰ্ভুক্ত কৰিছিল, গান্ধী আৰু তেওঁৰ কাৰ্যকলাপক আন্তৰিকতাৰে সমৰ্থন কৰিছিল, যাৰ বাবে ভাৰতত তেওঁৰ দেশবাসীৰ লগতে স্বদেশলৈ উভতি আহিছিল। তেওঁ “প্ৰকৃততে ইয়াৰ অংশ নোহোৱাকৈ কংগ্ৰেছৰ প্ৰতি সহানুভূতিশীল এজন ব্যক্তি” আছিল। লাহে লাহে, যিহেতু এলউইনৰ ভাৰতীয় জাতীয়তাবাদী আন্দোলনৰ সমৰ্থন চিএছএছ আৰু সাধাৰণতে ব্ৰিটিছসকলৰ বাবে অধিক অস্বস্তিকৰ হৈ পৰিছিল, এলউইনে ১৯৩১ চনত সংগঠনটোৰ সৈতে পৃথক হৈছিল, আৰু কেইবাটাও পৰিচিত আৰু ঘটনাই তেওঁক মধ্য ভাৰতৰ মাগুলা জিলাৰ কাৰঞ্জিয়া নামৰ এখন গণ্ড গাঁৱত থিতাপি লোৱাৰ সিদ্ধান্ত লৈছিল। তেওঁৰ সংগী আছিল শ্বামৰাও হিভালে। এলউইনৰ বাবে এইটো এটা পৰীক্ষাৰ সময় আছিল।
এফালে, “ঔপনিৱেশিক প্ৰথাৰ পৰা ব্ৰিটিছ ৰায়ক পৃথক কৰা খাদ” সম্পর্কে তেওঁৰ স্থিতিৰ ফলত ৰাজনৈতিক আৰু ক্লাৰিকেল প্রতিষ্ঠানসমূহৰ সৈতে দৌৰিছিল; আনফালে, তেওঁ “সামাজিক কাম আৰু ৰাজনৈতিক কাম, শান্ত সেৱা বা বীৰ ত্বৰান্বিত হোৱাৰ মাজত” বিভক্ত হৈ পৰিছিল। গীৰ্জাৰ সৈতে তেওঁৰ সমস্যা হ্রাস পাইছিল, কিয়নো তেওঁ বিশ্বাস কৰা আৰু অনুশীলন কৰা খ্ৰীষ্টান ধৰ্ম্মৰ ৰূপত কম সংখ্যক গ্ৰাহক আছিল। মাকৰ অনুৰোধত এলউইন চমুকৈ ইংলেণ্ডলৈ উভতি আহিছিল। যেতিয়া তেওঁ ১৯৩২ চনত ঘূৰি আহিছিল, তেতিয়া তেওঁ জনজাতীয় লোকসকলৰ সৈতে কৰা কামত নিজকে সমৰ্পিত কৰিছিল, একে সময়তে প্ৰতিটো কোণৰ পৰা প্ৰতিকূল পৰিস্থিতিৰ মোকাবিলা কৰিছিল।
ইংৰাজসকলে তেওঁক গাঁও ধৰ্মৰ পৰা আঁতৰি যোৱাৰ বাবে অপছন্দ কৰিছিল, ভাৰতীয়সকলে কোনো খ্ৰীষ্টান নিষিদ্ধ ধৰ্মান্তৰকৰণৰ কল্পনা কৰিব নোৱাৰিলে আৰু তেওঁ গণ্ডসকলক তেওঁৰ পৰিহাৰ, কঠোৰ পৰিশ্ৰম আদি কাৰ্যসূচীৰ বাবে আবেদন কৰা নাছিল। কিন্তু এলউইন আৰু শ্বামৰাৱে গণ্ডসকলৰ মাজত তেওঁলোকৰ কাম অব্যাহত ৰাখিছিল। প্ৰথমতে, এলাটাইন গান্ধীৰ শিক্ষা আৰু ব্যক্তিত্বৰ দ্বাৰা যথেষ্ট প্ৰভাৱিত হৈছিল। অৱশ্যে, সময়ৰ লগে লগে, গান্ধীবাদী উপদেশসমূহৰ সৈতে জনজাতীয় পৰিস্থিতি আৰু তেওঁৰ ব্যক্তিগত জীৱনৰ মিলামিয়া কৰিব নোৱাৰি, এলউইনে নিজৰ এক স্বতন্ত্র পথ উলিয়াই ছিল।
১৯৩৫ চনত তেওঁ আনুষ্ঠানিকভাৱে খ্ৰীষ্টৰ সৈতে পৃথক হোৱাৰ সিদ্ধান্তলয়, তেওঁ আৰু “পুৰোহিত বা সংক্রামক হিচাপে ইংলেণ্ডন গীৰ্জাৰ সদস্য” হৈ নাথাকিব। পাণ্ডা বাবা নামৰ এজন জনজাতীয় বন্ধুয়ে তেওঁক ১৯৩৪ চনত বৈঘা জনজাতিৰ সৈতে পৰিচয় কৰাই দিছিল। আধুনিক সভ্যতাৰ উন্নতিৰ সময়ত তেওঁলোকৰ দুৰ্দশাৰ দ্বাৰা আপ্লুত হৈ এলউইনে প্রশাসনিক কর্তৃপক্ষ, কংগ্ৰেছ নেতা আৰু বন্ধুবৰ্গলৈ লিখিছিল, কিন্তু তেওঁলোকৰ প্ৰাকৃতিক অৰশ্য পৰিৱেশ আৰু তেওঁলোকৰ অনুশীলনৰ সুৰক্ষাৰ বিষয়ে কোনো ধৰণৰ নিশ্চয়তা পোৱা নাছিল। কিন্তু তেওঁ যিমানে মানুহক এই বিষয়টোৰ সৈতে জড়িত কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিছিল, সিমানে তেওঁ উপলব্ধি কৰিছিল যে “ঔপনিবেশিক ৰাজ্য আৰু ৰাষ্ট্ৰীয় বুদ্ধিজীবী উভয়েই ভাৰতৰ জনসংখ্যাত বনৰ মানুহক কেৱল চাইফাৰ’ বুলি ভবা যেন লাগিছিল। এই সময়তে এলউইনে “মাগুলা জনজাতীয় লোকসকলৰ উজ্জ্বল লোক – কবিতা” আৰু জংঘলৰ পৰা পাতবোৰ নথিভুক্ত কৰি অৰণ্যৰ গান প্ৰকাশ কৰিছিল, যি হৈছে “জনজাতীয় জীৱনৰ প্ৰতিৰক্ষা সহজ বুদ্ধি আৰু স্পৰ্শৰ লঘুতাৰে পৰিচালিত”।
দুয়োটা কামৰ সফলতাই, বিশেষকৈ পিছৰটোৱে ভেৰিয়াৰ এলউইনক ভালদৰে আৰু সঁচাকৈয়ে তেওঁৰ পথত ৰাখিছিল। এতিয়াৰ পৰা, তেওঁ ভাৰতত জনজাতীয় আৰু তেওঁলোকৰ সংস্কৃতিৰ ওপৰত বিস্তৃতভাৱে লিখিব; তেওঁ অৱশেষত এজন “ফিল নৃতত্ববিদ” হিচাপে তেওঁৰ বৃত্তি বিচাৰি পাইছিল।
নৃতাত্ত্বিক বিজ্ঞান নিজেই জনজাতিসকলৰ সহায়ৰ বাবে এক শক্তিশালী সঁজুলি। যদি আমি বিষয়া, ব্যৱসায়ী, ঠিকাদাৰ সকলক তেওঁলোকৰ সৈতে মোকাবিলা কৰিব লগা গাঁওবাসীসকলৰ জীৱন আৰু সংস্কৃতিৰ প্ৰতি প্ৰকৃত আগ্রহ থকা অনুপ্ৰাণিত কৰিব পাৰোঁ, তেওঁলোকে তেওঁলোকৰ সৈতে বহুত ভাল ব্যৱহাৰ কৰিব আৰু তেওঁলোকৰ স্বাৰ্থ কঢ়িয়াই নিয়াৰ চেষ্টা কৰিব। আদিবাসী জনজাতিবোৰ এতিয়া সংখ্যালঘু হৈ আছে আৰু তেওঁলোকৰ নিজৰ কোনো লেখক বা ৰাজনীতিবিদ নাই। মই নিজকে এক কর্তৃপক্ষ হিচাপে প্রতিষ্ঠা কৰিবলৈ চেষ্টা কৰি আছোঁ, নিজকে এনে এক স্থিতিত উপনীত কৰিবলৈ চেষ্টা কৰি আছোঁ য’ত মই তেওঁলোকৰ স্বাৰ্থৰ বাবে যুঁজিব পাৰোঁ; অন্যথা তেওঁলোক সভ্যতাৰ এক অতি দুর্নীতিগ্ৰস্ত ৰূপৰ দ্বাৰা জলাবদ্ধ হ’ব, হিন্দু ধৰ্ম বা ইছলামৰ দিশৰ দ্বাৰা নহয়, কিন্তু চহৰবোৰৰ পৰা অহা শোষণকাৰী লোভৰ দ্বৰা। ১৯৩৬ চনত ইংলেণ্ড ভ্ৰমণ আৰু দুখন উপন্যাস, Phulmat of the hills (১৯৩৭) আৰু A cloud that’s dragonish (১৯৩৮) আৰু তাৰ পিছত এলউইনৰ প্ৰথমখন স্মাৰক ৰচনা The Baiga ১৯৩৯।
ইয়াৰ পিছত মধ্য ভাৰত আৰু উৰিষ্যাৰ জনজাতিসকলৰ জীৱন আৰু জীৱনধাৰৰ বিভিন্ন দিশ আৰু পৰৱৰ্তী সময়ত ভাৰতৰ উত্তৰ – পূব সীমান্তৰ ওপৰত কেইবাটাও প্রকাশন প্ৰকাশ কৰা হয়। ১৯৪০ চনত, এলউইন তেতিয়া বত্ৰিশ বছৰ বয়সৰ, তেৰ বছৰীয়া ৰাজ গণ্ড জনজাতীয় ছোৱালী কোটাৰ সৈতে বিবাহপাশত আৱদ্ধ হৈছিল আৰু তেওঁৰ কুমাৰ আৰু বিজয় নামৰ দুটা সন্তান আছিল।
১৯৪৯ চনত কলিকতা উচ্চ ন্যায়ালয়ৰ ৰায়ৰ দ্বাৰা এলউইন আৰু কোচীৰ বিবাহ বিচ্ছেদ হৈছিল। নৃতাত্ত্বিক জৰীপৰ তেতিয়াৰ উপ -সঞ্চালক এলউইনে প্রায় একে সময়তে চাকৰি এৰিছিল। তেওঁ অনুভৱ কৰিছিল (১৯৪৮ – ১৯৪৯) চনৰ ভাৰতত গভীৰভাৱে অসুৰক্ষিত আৰু গুৰুত্বসহকাৰে ভাৰত এৰি যোৱাৰ কথা চিন্তা কৰিছিল। নিজৰ চাকৰি, এখন মুক্ত ৰাষ্ট্ৰ আৰু কংগ্ৰেছৰ সন্দৰ্ভত নিজকে ৰাখিব নোৱাৰি এলউইন একে বছৰতে ইংলেণ্ডলৈ ৰাওনা হৈছিল, কিন্তু তাত থকা পৰিস্থিতিৰ দ্বাৰাও তেওঁক বাহিৰ কৰি দিয়া হৈছিল। তেওঁ ১৯৪৯ চনত উভতি আহে, আৰু তাৰ পিছত পাটনগৰ এজন প্ৰধান গণ্ড জনজাতীয় প্ৰধানৰ জীয়ৰী কাচাৰীৰ সৈতে বাস কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰে, যাক তেওঁ পিছত লীলা নাম দিয়ে। তেওঁলোক ১৯৫৩ চনত আনুষ্ঠানিকভাৱে বিবাহপাশত আৱদ্ধ হৈছিল আৰু তেওঁলোকৰ তিনিটা সন্তান আছিল, অশোক, ৱাসন্ত আৰু নকুল।
লীলা এলউইনৰ ২০১৩ চনৰ ১৪ জুলাইত মৃত্যু হৈছিল। এলউইনক ১৯৫৪ চনত নৰ্থ ইষ্ট ফণ্টিয়াৰ এজেন্সিৰ প্ৰশাসনৰ জনজাতীয় উপদেষ্টা হিচাপে নিযুক্ত কৰা হৈছিল, জনজাতীয় সমস্যাটোৰ প্ৰতি নৃতত্ত্ববিদৰ দৃষ্টিভংগী প্ৰদান কৰিবলৈ, আৰু লগতে নেহৰুৱে কোৱাৰ দৰে, চৰকাৰক “ভাৰতৰ সমগ্ৰ জনজাতীয় সমস্যাৰ ওপৰত” পৰামৰ্শ নিবলৈ। নেহৰুৰ “ভাৰতীয় জনজাতিৰ ওপৰত এক স্বীকৃত কৰ্তৃত্ব” হিচাপে তেওঁৰ ওপৰত বিশ্বাস এলউইনৰ বাবে নীৰৱচ্ছিন্ন ভাৱে কাম কৰাত আটাইতকৈ সহায়ক আছিল। অৱশ্যে, আগতে তেওঁৰ কামৰ সৈতে হোৱাৰ দৰে, এন. ই. এফ. এ. জনজাতীয় জনসংখ্যাৰ প্ৰতি ইতিবাচক আৰু লগতে অস্বীকাৰমূলক শব্দত এলউইনৰ দৃষ্টিভংগীৰ বিষয়ে বহু কথা কোৱা হৈছিল। তেওঁৰ জীৱনৰ এই পৰ্যায়ত এলউইনে উপলব্ধি কৰিছিল যে ভাৰতীয় জনজাতিসকলৰ বাবে সুৰক্ষিত বিচ্ছিন্নতাৰ তেওঁৰ ওকালতি ব্যৱহাৰযোগ্য নহয়, আৰু লাহে লাহে এক “মধ্যম পথ” গ্রহণ কৰিছিল যিয়ে জনজাতীয় মূল্যবোধৰ সংৰক্ষণৰ সৈতে আধুনিক বিশ্বৰ লাভালাভবোৰ মিলাবলৈ চেষ্টা কৰিছিল” যদিও সেই মীমাংসাৰ লজিষ্টিক তেওঁৰ দ্বাৰা উল্লেখ কৰা হোৱা নাই। ১৯৬১ চনত তেওঁক পদ্মভূষণেৰে সন্মানিত কৰা হৈছিল। ১৯৬৪ চনত নতুন দিল্লীত এলউইনৰ মৃত্যু হয় গুহাই উল্লেখ কৰা অনুসৰি স্পষ্টতঃ সদায়ে ঠাইৰ বাহিৰত, য’ত পৰম্পৰা আৰু ইতিহাসে তেওঁক আশা কৰিছিলঃ গান্ধীৰ সৈতে এজন পাদ্রী, জনজাতীয় জনপদৰ এজন পণ্ডিত, নৃতত্ত্ব বিজ্ঞানৰ কবি, সচিবালয়ত কাৰ্যালয় থকা বিদ্ৰোহী।
দুখন পৃথিৱীৰ মাজত অনিশ্চিতভাৱে সজ্জিত হৈ থকা মার্জিনত ৰখা, তেওঁ কল্পনাপ্রসূতভাৱে এখন পৃথিৱীক আন এখন পৃথিৱীলৈ ব্যাখ্যা কৰিব। এলউইনে তেওঁৰ আত্মজীৱনী (The tribal world of varriem eluoin) ৰ প্ৰস্তাৱনাত লিখিছে ইউৰোপ মোৰ গভীৰতাত আছে যিহেতু মই এই কিতাপখন লিখিবলৈ ওলাইছোঁ, ইয়াৰ বেছিভাগ ভাৰতীয় দৃষ্টিকোণৰ পৰা লিখা হৈছে আৰু ইয়াৰ বেছিভাগ চৰিত্র ভাৰতীয়। ই কোনো ভাৰতীয় পত্নী আৰু ঘৰ – সংসাৰ, ভাৰতীয় স্বাৰ্থ, বেছিভাগ ভাৰতীয় বন্ধু আৰু সর্বোপৰি ভাৰতাৰ জনজাতিসকলৰ প্ৰতি মোৰ নিমগ্ন আৰু উদ্বিগ্ন আসক্তিৰ সৈতে হ’ব নোৱাৰে। এলউইনে প্ৰথমবাৰৰ বাবে ভাৰতলৈ অহাৰ পিছত গান্ধীৰ আশ্ৰমত অতিবাহিত কৰি। সেই এ সপ্তাহ আছিল যিয়ে তেওঁক ভাৰতীয় জাতীয়তাবাদী আন্দোলনৰ কাৰণলৈ ৰূপান্তৰিত কৰিছিল। প্ৰথমতে গান্ধীৰ দ্বাৰা গভীৰভাৱে প্ৰভাৱিত হৈ তেওঁ অস্পৃশ্য বুলি গণ্য কৰা লোকসকলৰ সৈতে কাম কৰাৰ সিদ্ধান্ত লৈছিল, কিন্তু অৱশেষত, তেওঁ ভাৰতৰ জনজাতিসকলৰ বাবে কাম কৰাত তেওঁৰ পৰিপূর্ণতা বিচাৰি পাইছিল।
জনজাতিসকলৰ সৈতে তেওঁৰ কামৰ সন্দৰ্ভত তেওঁ গান্ধীবাদী আদৰ্শ আৰু নিজৰ ধৰ্ম দুয়োৰে সমস্যা সমাধানৰ সীমাবদ্ধতা উপলব্ধি কৰিছিল, আৰু লাহে লাহে তেওঁ দুয়োটাৰ পৰা আঁতৰি গৈছিল। যিহেতু তেওঁৰ জীৱনকাহিনী তেওঁৰ আত্মজীৱনীৰ উদ্ধৃতিটোৱে ভাৰতৰ সৈতে এলউইনৰ সম্পৰ্ক, আৰু বিশেষকৈ ইয়াৰ জনজাতীয় লোকসকলৰ সৈতে সম্পৰ্ক। তেওঁৰ কাহিনী আত্মজীৱনীয়ে ভাৰতৰ সৈতে এলউইনৰ সম্বন্ধ বিশেষ ভাৱে জনজাতীয় লোক সকলৰ সৈতে হেম বৰুৱা আৰু জয়পাল সংহৰ মাজত হোৱা আদান – প্রদানক ১৯৬০ চনৰ লোকসভাত হোৱা বিতৰ্কৰ সময়ত সংক্ষেপে প্ৰস্তুত কৰিব পৰা যায়। বৰুৱাই ব্ৰিটিছ দাৰ্শনিক নৃতত্ত্ববিদ সম্পৰ্কে উদ্ধৃত দিছিল যে উত্তৰ পূৰ্বাঞ্চলৰ ভিতৰত প্ৰভাৱশালী যেনে লাগিছিল। একেবাৰতে ঝাৰখণ্ড আন্দোলনৰ নেতা জয়পাল সিঙে পৃথক জনজাতীয় ৰাজ্যৰ বিৰোধিতা কৰিছিল যি এলউইনৰ অক্সফর্ড আন্দোলনৰ সমসাময়িক আছিল। যি ড৹ ভেৰিয়াৰ এলউইনে নিজৰ সহযোগী সকলক মনত পেলায় দিছিল যে এতিয়া হেমবৰুৱাতকৈ যথেষ্ট বেছি ভাৰতীয় আছে আৰু জয়পাল সিঙৰ তুলনাত অধিক আদিবাসী আছে।
৮। ভাৰতৰ জনজাতিসকলৰ বাবে এলউইনৰ অৱদানৰ বিষয়ে আলোচনা কৰা।
উত্তৰঃ ১৯৬৪ চনৰ ২২ ফেব্ৰুৱাৰীত ভেৰিয়াৰ এলউইনৰ মৃত্যু কেৱল ভাৰতীয় নৃতত্বৰ বাবেই নহয়, চৰকাৰী আৰু ব্যক্তিগত সংগঠনসমূহৰ বাবেও ক্ষতি হিচাপে ধৰা হৈছিল যি বছৰ ধৰি ভাৰতৰ জনজাতীয় জনগোষ্ঠীৰ সমস্যাৰ মোকাবিলা কৰাৰ বাবে তেওঁৰ জ্ঞান, অভিজ্ঞাতা মৃত্যুত শোক প্রকাশ কৰিছিল, কিয়নো আৰু পৰামৰ্শৰ ওপৰত নিৰ্ভৰশীল আছিল। আনকি ভাৰতৰ বহুসংখ্যক সৰল লোকেও তেওঁৰ মৃত্যুত শোক প্ৰকাশ কৰিছিল, কিয়নো তেওঁলোকে তেওঁৰ মৃত্যুত এজন প্ৰকৃত বন্ধুহে হেৰুৱাইছিল। ১৯০২ চনত চিয়েৰা লিয়নৰ এজন এংলিকান বিশপৰ পুত্ৰ হিচাপে জন্ম গ্রহণ কৰা ভেৰিয়াৰ এলউইনে কেইবাটাও গুৰুত্বপূর্ণ কামত কৃতিত্বৰ শিখৰত উপনীত হৈছিল। তেওঁ এক বিশিষ্ট স্কলাষ্টিক অভিলেখ লাভ কৰে আৰু ১৯২৬ চনত অক্সফৰ্ডৰ ৱাইক্লিফ হলৰ উপ – সভাপতি হয় আৰু তাৰ পিছতে মেৰটন কলেজৰ পুৰোহিত হয়।
তেওঁ ধৰ্মীয় অনুসন্ধানৰ পক্ষত ইংলেণ্ডত এক সম্ভাৱ্য শৈক্ষিক কেৰিয়াৰ ত্যাগ কৰে, আৰু ভাৰতলৈ আহে আৰু পুনাত এটা সৰু এংলিকান অৰ্ডাৰত যোগদান কৰে। সোনকালেই তেওঁ মহাত্মা গান্ধীৰ আদৰ্শৰ প্ৰতি আকৰ্ষিত হয় আৰু ভাৰতীয় স্বাধীনতা আন্দোলনত অংশগ্রহণ কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰে। ভাৰতীয় জাতীয়তাবাদী উদ্দেশ্যৰ প্ৰতি তেওঁৰ সহানুভূতিৰ বাবে, ব্ৰিটিছ চৰকাৰে আনকি ইংলেণ্ডলৈ চমু ভ্ৰমণত থাকোঁতে তেওঁক কামত লৈছিল। তেওঁ ব্যৱহাৰিক ৰাজনীতিৰ পৰা প্ৰত্যাহাৰ কৰিছিল কিন্তু ভাৰতত স্বতন্ত্র সামাজিক কামৰ প্ৰতি তেওঁৰ মানৱীয় উৎসাহক নির্দেশনা দিছিল।
তেওঁৰ কেৰিয়াৰৰ এক ডাঙৰ টার্ণিং পইণ্ট আহিছিল যেতিয়া চৰ্দাৰ বল্লভভাই পেটেলৰ পৰামৰ্শ অনুসৰি ভেৰিয়াৰ এলউইনে তেওঁৰ জীৱনৰ বাকী কার্যকলাপবোৰ জনজাতীয় লোকসকলৰ মাজত কাম কৰিবলৈ নিৰ্দেশ দিছিল। এজন শৈক্ষিক নৃতত্ববিদ আৰু নৃতাত্ত্বিক পৰামৰ্শদাতা হিচাপেও ভেৰিয়াৰ এলউইনে তেওঁৰ কৃতিত্বৰ শীৰ্ষত উপনীত হৈছিল। এইটোও সঁচা যে এলউইনৰ বৃত্তি, ধৰ্মীয়তা, মানৱতাবাদ আৰু ব্যৱহাৰিকতা সকলোৱে একত্ৰিত হৈ তেওঁক এজন পেছাদাৰী নৃতত্ত্ববিদ বা যান্ত্রিক আমোলাৰ ষ্টেৰিওটাইপতকৈ যথেষ্ট পৃথক কৰি তুলিছিল; তেওঁৰ শৈক্ষিক আৰু প্ৰশাসনিক কার্যকলাপৰ জৰিয়তে তেওঁ ভাৰতৰ লাখ লাখ লোকৰ মাজত আটাইতকৈ সৰল, অপৰিশীলিত আৰু দলিত সকলৰ প্ৰতি তেওঁৰ গভীৰ মানৱীয় প্ৰেম প্ৰকাশ কৰিছিল। ভেৰিয়াৰ এলউইন এজন “মানবতাবাদী নৃতত্ত্ববিদ” আছিল। এলউইনে ছাব্বিশটা নৃতাত্ত্বিক ৰচনা প্ৰস্তুত কৰিছিল, বেছিভাগ ভাৰতৰ জনজাতীয় লোকসকলৰ ওপৰত।
ইয়াৰ ভিতৰত চৈধ্যখন হৈছে উচ্চ শৈক্ষিক উৎকৰ্ষৰ মনোগ্রাফ, সাতখন সাধাৰণ লিখনি, দুখন উপন্যাস, দুখন হৈছে তেওঁৰ পুৰণি বন্ধু শ্বামৰাও হেভালেৰ সহযোগত লিখা নৃতাত্ত্বিক অধ্যয়ন, আৰু তেওঁৰ আত্মজীৱনী। আত্মজীৱনীখন তেওঁৰ মৃত্যুৰ অলপ আগতে প্ৰকাশ পাইছিল। আত্মজীৱনীয়ে প্ৰকাশ কৰাৰ দৰে, এলউইনে তেওঁৰ লিখনিবোৰ কোনো পেছাদাৰী নৃতত্ত্ববিদৰ তত্ত্বৰ সৈতে প্ৰস্তুত কৰা নাছিল। তেওঁ নৃতত্ত্বৰ তাত্ত্বিক আৰু পদ্ধতিগত প্রশ্নবোৰ আয়ত্ত কৰিছিল, কিন্তু সেইবোৰ কেৱল তেতিয়ালৈকে ব্যৱহাৰ কৰিছিল যিমান দূৰলৈকে সেইবোৰ তেওঁৰ অধ্যয়নৰ বিষয়বোৰৰ লগতে তেওঁ বিকশিত কৰা ইন্টেল – লেকটুৱেল দৃষ্টিভংগীৰ পৰিপ্ৰেক্ষিতত অৰ্থপূৰ্ণ বুলি পোৱা গৈছিল। এলউইনে কোৱাৰ দৰে, তেওঁ কবিতাৰ জৰিয়তে নৃতত্ত্বলৈ আহিছিল, যাৰ ফলত তেওঁ নৃতত্বক এক অবিচ্ছেদ্য আৰু মানৱীয় দৃষ্টিকোণৰ পৰা চাবলৈ সক্ষম হৈছিল। তেওঁৰ কথাত, “নৃতত্বৰ সাৰাংশ আৰু কলা হৈছে প্রেম। ইয়াৰ অবিহনে, একো উৰ্বৰ নহয়, একো সঁচা নহয়”। এলউইনৰ প্ৰসিদ্ধ লিখনিবোৰৰ ভিতৰত আছে—
১৯৩৬, ফুলমটি অব দ্য হিলছ ১৯৩৭, এ ক্লাউড দ্যাটছ ডেগনিছ ১৯৩৮, দ্য বাইগা ১৯৩৯, দ্য আগাৰিয়া ১৯৪২, স্নায়ু হেৰুওৱা ১৯৪২, মাৰিয়া মাৰ্ডাৰ এত ছুইচাইড ১৯৪৩, মহাকোষৰ লোককাহিনী ১৯৪৪, মাইকাল পাহাৰৰ লোক -গীত ১৯৪৪, ছত্তিশগঢ়ৰ লোক – গাত ১৯৪৬, মুৰিয়া আৰু তেওঁলোকৰ ঘোটুল ১৯৪৭, মধ্য ভাৰতৰ পৌৰাণিক কাহিনী ১৯৪৯, মাধ্য ভাৰতৰ পৌৰাণিক কাহিনী ১৯৪৯, মধ্য ভাৰতৰ জনজাতীয় কলা ১৯৫১, বণ্ডো হাইলেণ্ডাছ ১৯৫২, ভাৰতৰ উত্তৰ – পূবসীমান্তৰ পৌৰাণিক কাহিনী ১৯৫৮, ভাৰতৰ উত্তৰ – পূব সীমান্তৰ কলা ১৯৫৯, ঊনবিংশ শতিকাত ভাৰতৰ উত্তৰ -পূব সীমান্ত ১৯৫৯, এনইএফএৰ বাবে দৰ্শন ১৯৫৯।
এই লিখনিবোৰৰ ভিতৰত আছে ব্যক্তিগত জনজাতিৰ ওপৰত মনোগ্রাফ, ভাৰতীয় লোককাহিনীৰ অধ্যয়ন, লোককলাৰ নথিপত্ৰ, জনজাতীয় নীতিৰ বিবৃতি ইত্যাদি। ইয়াৰ উপৰিও এলউইনে অসংখ্য প্ৰবন্ধ প্ৰকাশ কৰিছিল। ১৯৪৩ – ১৯৪৮ বৰ্ষত ডব্লিউ জি আচাৰৰ সৈতে যুটীয়াভাৱে আলোচনীখন সম্পাদনা কৰাৰ সময়ত মেন ইন ইণ্ডিয়াত লিখা প্ৰবন্ধসমূহৰ জৰিয়তে বহুতো মূল্যবান অৱদান আগবঢ়োৱা হৈছিল। ভেৰিয়াৰ এলউইন নিঃসন্দেহে সমসাময়িক নৃতত্ত্বৰ আটাইতকৈ উৎকৃষ্ট লেখকসকলৰ মাজৰ এজন আছিল, ইমানেই দেখা গৈছে যে “তেওঁ ভাৰতীয় নৃতাত্ত্বিক বিজ্ঞানৰ ওপৰত সৰ্ববৃহৎ তথ্য প্ৰস্তুত কৰিছিল যিটো এটা হাতৰ পৰা আহিছে (মেণ্ডেলবাউম)। তেওঁ অধিষ্ঠিত চৰকাৰী পদসমূহৰ ভিতৰত আছিল: ১৯৪৪ চনত উৰিষ্যা চৰকাৰৰ নৃতত্ত্ববিদ, ১৯৪৬ চনৰ পৰা ১৯৪৯ চনলৈ ভাৰত চৰকাৰৰ নৃতত্ত্ব বিভাগৰ উপ সঞ্চালক আৰু ১৯৫৪ চনৰ পৰা উত্তৰ – পূব সীমান্ত সংস্থালৈ জনজাতীয় পৰিক্ৰমা উপদেষ্টা। এলউইনে লাভ কৰা সন্মান আৰু একাডেমিক বঁটাবোৰ ৰ ভিতৰত আছিল: ৱেলকাম মেডেল ১৯৪৩, এছট্র ৰয় মেডেল ১৯৪৫, ৰিভাছ মেম’ৰিয়েল মেডেল ১৯৪৮, আন্নানডেল মেডেল ১৯৫২, কেম্পবেল মেডেল ১৯৬০, দাদাভাই নৰোজী পুৰস্কাৰ ১৯৬১, আৰু পদ্ম ভূষন ১৯৬১।
তেওঁ অসংখ্য জনজাতীয় আয়োগত সেৱা আগবঢ়াইছিল। জনজাতীয় বিষয়ৰ বিশেষজ্ঞ হিচাপে,এজন পণ্ডিত হিচাপে, আৰু এজন সৌহাদ্যপূর্ণ স্বভাৱৰ ব্যক্তি হিচাপে, প্রধানমন্ত্ৰী জৱাহৰলাল নেহৰুকে ধৰি চৰকাৰী ব্যক্তিসকলে তেওঁক উচ্চসন্মান আৰু আত্মবিশ্বাসত লৈছিল নেহৰুৱে এনইএফএৰ বাবে এলউইনৰ দৰ্শনৰ বাবে লিখা প্ৰাকবাক্যটোৱে জনজাতীয় বিষয়ৰ লগতে ভাৰত চৰকাৰৰ জনজাতীয় কল্যাণ নীতিৰ ওপৰত নেহৰুৰ দৃষ্টিভংগীৰ ওপৰত এলউইনে প্রয়োগ কৰা সুদূৰপ্ৰসাৰী প্ৰভাৱৰ প্ৰমাণ দিয়ে, বিশেষকৈ স্বাধীনতাৰ পিছৰ সময়ছোৱাত। চি. ভন – হাইমেনডর্ফে কোৱাৰ দৰে।
“তেওঁ নৃতত্ত্বৰ এজন মহান ৰোমাণ্টিক আৰু ভাৰতৰ জনজাতীয় লোকসকলৰ আটাইতকৈ অনুপ্ৰাণিত ক্রনিকলাৰ আছিল”। ভেৰিয়াৰ এলউইনৰ স্মৃতিৰ প্ৰতি এই শ্ৰদ্ধাঞ্জলি আধুনিক ভাৰতৰ অন্যতম মৌলিক আদর্শ – ভাৰতীয় ৰাষ্ট্ৰত্বৰ বিকাশত এলউইনৰ অৱদানক স্বীকাৰ নকৰাকৈ অসম্পূৰ্ণ হৈ থাকিব। ভাৰতৰ জনজাতীয় জনগোষ্ঠীৰ বিষয়ে তেওঁৰ বিশাল অধ্যয়ন, যাৰ বহুতো সাহিত্যিক ৰূপত উপস্থাপন কৰা হৈছিল, যিবোৰ অ – নৃতাত্ত্বিক পঢুৱৈসকলৰ বাবে উপলব্ধ আছিল, সামাজিক জীৱনৰ বিৱৰণৰ ওপৰত তেওঁলোকৰ বৈচিত্র্য স্বত্বেও ভাৰতৰ জনসাধাৰণৰ অপৰিহাৰ্য একতাত প্রভাৱশালী সামাজিক গোটবোৰৰ মনক আলোকিত কৰিছিল। জনজাতীয় উন্নয়নৰ প্ৰতি তেওঁৰ উদাৰ আৰু কল্পনাশীল দৃষ্টিভংগীয়ে ভাৰত চৰকাৰক এক জনজাতীয় নীতি প্ৰস্তুত কৰিবলৈ সক্ষম হৈছিল যিয়ে সমসাময়িকভাৱে আদর্শবাদ আৰু বাস্তববাদৰ গুণাগুণ একত্ৰিত কৰিছিল। ভাৰতৰ সামাজিক – সাংস্কৃতিক জীৱন, আৰু ইয়াৰ দ্বাৰা নতুন ভাৰতীয় ৰাষ্ট্ৰত ভাৰতৰ জীৱন আৰু চিন্তাধাৰাৰ পৰম্পৰাগত আৰু আধুনিক উপাদানসমূহৰ সংশ্লেষণ প্রভাৱিত কৰাত সহায় কৰিছিল।
৯। নেহৰুৱে দিয়া ‘পঞ্চশীল “উপায়টো হৈছে জনজাতীয় সম্প্ৰদায়ৰ বাবে সমান অধিকাৰ আৰু ন্যায়ৰ ভেটি ব্যাখ্যা কৰা।
উত্তৰঃ নেহৰুৱে দিয়া ‘পঞ্চশীল’ উপায় হৈছে জনজাতীয় সম্প্ৰদায়ৰ বাবে সমান অধিকাৰ আৰু ন্যায়ৰ ভেটি। ইয়াৰ মতেঃ
(ক) জনজাতীয় লোকসকলৰ তেওঁলোকৰ সহজাত বিবেক অনুসৰি জীয়াই থকাৰ অধিকাৰ আছে। তেওঁলোকৰ ওপৰত কোনো বাহ্যিক মূল্যবোধ আৰোপ কৰা উচিত নহয়। তেওঁলোকে তেওঁলোকৰ কলা, সংস্কৃতি আৰু পৰম্পৰাৰ প্ৰচাৰ কৰা উচিত।
এইটো এটা গুৰুত্বপূৰ্ণ চিন্তা। ইয়াৰ বিপৰীত ঘটনা হল সংস্কৃতিৰ নামত সেৱা ভাৰতী সংগঠনৰ দ্বাৰা আয়োজিত ‘ঘৰ ৱাপচিছ’ৰ জৰিয়তে বা মিছনেৰী প্ৰতিষ্ঠানৰ জৰিয়তে ঘটিছে যিয়ে তেওঁলোকক সভ্য কৰাৰ ধাৰণা ব্যৱহাৰ কৰে। শিক্ষা আৰু স্বাস্থ্যৰ দৰে মানৱীয় সেৱা আগবঢ়াই বা তেওঁলোকক এই মৌলিক প্রয়োজনীয়তাৰ প্ৰলোভন দি আধ্যাত্মিক দাসত্বক জোৰ কৰাটো ভুল।
(খ) জনজাতীয় গোটসমূহৰ ভূমি আৰু অৰণ্যৰ অধিকাৰক সন্মান কৰিব লাগিব। জনজাতীয় সহজাত চেতনাই শতিকা জুৰি প্ৰকৃতিৰ সৈতে এক আন্তঃসম্পর্ক স্থাপন কৰিছে। সংবিধানে এই সহানুভূতিশীল চিনাক্তকৰণক বিশেষভাৱে স্বীকৃতি দিয়ে। উন্নয়নৰ উদ্দেশ্যে ভূমি ব্যৱহাৰ কৰাৰ ক্ষেত্ৰত, তেওঁলোকৰ সন্মতি প্রয়োজন। ই প্রাকৃতিক সম্পদ ব্যবস্থাপনাত তেওঁলোকৰ সহজাত বুদ্ধিমত্তাৰ অংশ আৰু ইয়াৰ বাধ্যবাধকতাও বুজি পায়।
(গ) আমি জনজাতীয় লোকসকলক তেওঁলোকৰ অঞ্চলৰ প্ৰশাসন আৰু বিকাশৰ বাবে শিক্ষিত আৰু দক্ষ কৰা উচিত। তেওঁলোকৰ সৈতে সম্পর্কিত বিষয়ত বাহ্যিক প্রভাৱ নিম্নতম হ’ব লাগে। আর্থ – সামাজিক দিশত, প্রান্তিক জনজাতীয় গোটবোৰক তেওঁলোকৰ নিজৰ অৱদানেৰে সঁচাকৈয়ে বিকশিত কৰিব পাৰি, অন্যথা উন্নয়ন ফোপোলা হৈ ৰব। সংবিধানে শিক্ষা আৰু প্ৰশাসনিক ক্ষেত্ৰত সংৰক্ষণৰ জৰিয়তে ৰাষ্ট্ৰ নিৰ্মাণত তেওঁলোকৰ ভূমিকা নিশ্চিত কৰে। তেওঁলোকৰ স্বাস্থ্যকৰ বিকাশক প্রতিষ্ঠানিক ৰূপ দিয়া হৈছে।
(ঘ) এক অতি – প্ৰশাসনিক পৰিকাঠামো নিৰ্মাণ কৰাৰ সলনি তেওঁলোকৰ সাংস্কৃতিক প্ৰতিষ্ঠানৰ জৰিয়তে কাম কৰা উচিত। যিকোনো সংঘৰ্ষ পৰিহাৰ কৰিব লাগিব। এখন সমাজত, তেওঁলোকৰ বয়সৰ অভিজ্ঞতা আৰু তেওঁলোকৰ সহজাত বুদ্ধিমত্তাৰ জৰিয়তে প্ৰাপ্ত জ্ঞানৰ কণ্ঠস্বৰ একত্ৰিত কৰি প্ৰকৃত নীতি প্ৰস্তুত কৰিব পাৰি। সংৰক্ষণৰ জৰিয়তে, সংবিধানে লোকসভা, বিধান সভা, পঞ্চায়ত আৰু নগৰীয়া স্থানীয় সংস্থাৰ নিৰ্বাচনত তেওঁলোকৰ সঞ্চিত বুদ্ধিমত্তাৰ মৰূদ্যান নিশ্চিত কৰে। পিইএছএ – ৰ জৰিয়তে সামূহিক নেতৃত্ব গ্ৰহণ কৰা হয়। অনুসূচীত অঞ্চলবোৰক বিশেষ মর্যাদা দিয়া হয়। স্বচ্ছ অৱস্থাত পৰামৰ্শদাতা সমিতি গঠন কৰি দায়িত্বটো নিশ্চিত কৰা হয়।
(ঙ) আমি পুঁজিবাদী আৰু পৰিসাংখ্যিক গণনাৰ জৰিয়তে নহয়, কিন্তু বিশুদ্ধ মানৱতাবাদী মানদণ্ডৰ মানদণ্ডৰ জৰিয়তে আমাৰ ফলাফল মূল্যায়ন কৰা উচিত। সংবিধানে তেওঁলোকক বৈষম্য আৰু অত্যাচাৰৰ পৰা মুক্ত কৰে। ই ভাৰতীয় সমাজৰ আদিবাসীকে ধৰি সকলো নিপীড়িতি আৰু প্ৰান্তিক শ্ৰেণীৰ বাবে সামাজিক আৰু অৰ্থনৈতিক সৱলীকৰণৰ নিশ্চয়তা দিয়ে।
ই জনজাতীয় সম্প্রদায়সমূহৰ উৎপীড়নৰ সমাপ্তিৰ পথ প্রশস্ত কৰিব আৰু তেওঁলোকক সামাজিক – ৰাজনৈতিক – অর্থনৈতিক সমতা, ন্যায় আৰু সঠিক অধিকাৰ প্ৰাপ্ত কৰাত সহায় কৰিব। সংবিধানৰ পঞ্চম আৰু ষষ্ঠ অনুসূচীয়ে সংখ্যাগৰিষ্ঠ জনজাতীয় গোট থকা ৰাজ্য আৰু জিলাসমূহৰ বাবে বিশেষ ব্যৱস্থা প্ৰদান কৰে। প্ৰতিখন ৰাজ্যৰ ৰাজ্যপালৰ জনজাতীয় গোটবোৰৰ সামাজিক, অর্থনৈতিক আৰু ৰাজনৈতিক পৰিস্থিতিৰ ওপৰত বাৰ্ষিক প্ৰতিবেদন মূল্যাঙ্কন আৰু প্ৰকাশ কৰাৰ আৰু জনজাতীয় গোটবোৰৰ মাজৰ সমস্যা সমাধানৰ বাবে এখন সমিতি গঠন কৰাৰ কর্তৃত্ব আছে। এই ব্যৱস্থাৰ আঁৰৰ উদ্দেশ্য আছিল যে যদি শাসনাধিষ্ঠিত চৰকাৰে জনজাতীয় লোকসকলৰ সৈতে সম্পর্কিত বিষয়বোৰৰ প্রতি অসংবেদনশীল বা নিষ্ঠুৰ প্ৰমাণিত হয়, তেন্তে ৰাজ্যপাল, যিকোনো ৰাজনৈতিক সম্পৰ্কৰ পৰা মুক্ত, তেওঁলোকৰ অৱস্থাৰ ওপৰত নজৰ ৰাখিবলৈ ভালদৰে স্থাপন কৰা হ’ব। জনজাতীয় গোটৰ বৃহৎ জনসংখ্যা প্রাকৃতিক খনিজ আৰু পানীৰ উৎসৰ প্ৰাচুৰ্য থকা অঞ্চলত বাস কৰে। এফালে খনিজ পদার্থ ব্যৱহাৰ কৰা আৰু বিদ্যুৎ আৰু জলসিঞ্চনৰ উদ্দেশ্যে বান্ধ নিৰ্মাণ কৰা আৰু ৰাষ্ট্ৰীয় স্বাৰ্থৰ বাবে বন আৰু বন্যপ্রাণী সংৰক্ষণৰ দিশত কাম কৰা প্রয়োজন। আনহাতে, বান্ধ নিৰ্মাণৰ বাবে বা বনধ্বংস বা খননৰ বাবে জনজাতীয় লোকসকলক তেওঁলোকৰ ভূমিৰ পৰা স্থানান্তৰৰ জৰিয়তে দিয়া বেদনাক উপেক্ষা কৰিব নোৱাৰি।
জনজাতীয় ভূমিক ভূমি, বন আৰু সুৰা মাফিয়া আৰু অবৈধ খননৰ পৰা মুক্ত ৰখাটো আমাৰ সামুহিক দায়িত্ব। পঞ্চশীল পথ হৈছে এই নিশত প্রথম পদক্ষেপ আৰু জনজাতীয় লোকসকলৰ স্বাধীনতাৰ আধাৰশিলা। ইন্দিৰা গান্ধীও জনজাতীয় সম্প্ৰদায়ৰ প্ৰতি সহানুভূতিশীল আছিল। তেওঁ জনজাতীয় উপ – পৰিকল্পনাৰ আধাৰশিলা স্থাপন কৰে, শিক্ষা আৰু স্বাস্থ্যৰ ক্ষেত্ৰত উন্নত সুযোগ আৰু গাঁথনিৰ সৈতে জনজাতীয় অঞ্চলসমূহক উপস্থাপন কৰাৰ এক নীতি। মধ্যস্থতাকাৰীসকলক আঁতৰাই ৰাখিবলৈ সৰু বনজাত সামগ্ৰীৰ বাবে সমবায় সমিতি গঠন কৰা হৈছিল। নীতিটোৰ বাবে, অ -জনজাতীয় লোকসকলে অনুসূচীত অঞ্চলত ভূমিৰ গৰাকী হ’ব নোৱাৰিলে।
১০। ভেৰিয়াৰ এলউইনৰ জনজাতীয় অধ্যয়ন কি আছিল?
উত্তৰঃ বৈগাসকলৰ মাজত ক্ষেত্ৰকৰ্ম পৰিচালনা কৰোঁতে তেওঁ দেখিলে যে বৈগাসকলক জমিদাৰ আৰু মিছনাৰীসকলে ধ্বংস কৰি আছে। সেয়েহে, তেওঁ পৰামৰ্শ দিছিল যে ৰাজ্যখনে বাহিৰৰ লোকসকলৰ সৈতে তেওঁলোকৰ বাৰ্তালাপ প্রতিহত বা নিয়ন্ত্ৰণ কৰিব লাগে। তেওঁ প্ৰস্তাৱ দিছিল যে জনজাতীয় লোকসকলক অনুষদ কৰাৰ পৰিৱৰ্তে অকলশৰীয়া কৰি ৰাখিব লাগে। এইটোৱে তেওঁক এজন ব্যক্তি হিচাপে খ্যাতি প্ৰদান কৰিছিল যিয়ে জনজাতীয় সকলৰ বাবে পৃথক ‘সংৰক্ষিত ৰাষ্ট্ৰীয় উদ্যান’ৰ পোষকতা কৰিছিল। এনে ৰাষ্ট্ৰীয় উদ্যানসমূহক তেওঁ “ট্রাইবেল ৰিজাৰ্ভ এৰিয়া” বুলিও অভিহিত কৰিছিল। ইয়াৰ পিছত, এলউইনে বস্তাৰ অঞ্চলৰ মুৰিয়া অধ্যয়ন কৰিবলৈ যায়। তেওঁ তাত থকা মুৰিয়াসকলৰ মাজত যুৱ ডৰমিটৰীসমূহৰ অধ্যয়নৰ বাবে এখন কিতাপ উৎসর্গিত কৰিছিল।
ঘোটুল বা যুৱ ডৰমিটৰী হৈছে মাটি বা কাঠৰ দেৱালেৰে আৱৰি থকা এক প্রশস্ত জনজাতীয় কুটি। এইটো ছত্তীশগড়ৰ বস্তাৰ অঞ্চলৰ গণ্ড জনজাতীয় জীৱনৰ এক অবিচ্ছেদ্য অংশ। গণ্ড সমাজত সামাজিক আৰু ধৰ্মীয় জীৱনৰ কেন্দ্ৰবিন্দু হৈছে ঘোটুল। এলউইনৰ মতে, ই যুৱক – যুৱতীসকলৰ বাবে এক স্থান, এক স্বতন্ত্র আৰু স্বায়ত্তশাসিত “শিশু গণৰাজ্য”। সর্বোচ্চ দেৱতা আৰু জনজাতিৰ বীৰ পূৰ্বপুৰুষ লিংগো প্ৰথম ঘোটুলৰ প্ৰতিষ্ঠাপক আছিল, আৰু ঘোটুৰ সংস্কৃতিৰ কেন্দ্ৰত আছে। ইয়াত এজন ডাঙৰ সহায়ক আছে য’ত ইয়াৰ সদস্য হিচাপে ডেকা, অবিবাহিত ল’ৰা আৰু ছোৱালী আছে। ঘোটুলৰ ছোৱালী সদস্যসকলক মটিয়াৰি বুলি কোৱা হয়, আনহাতে লৰা সদস্যসকলক চেলিক বুলি কোৱা হয়; তেওঁলোকৰ নেতাসকলক ক্রমে বেলোচা আৰু চিৰেডাৰ বুলি কোৱা হয়। সদস্যসকলক পৰিষ্কাৰ – পৰিচ্ছন্নতা, অনুশাসন আৰু কঠোৰ পৰিশ্ৰমৰ পাঠ শিকোৱা হয়। তেওঁলোকক ৰাজহুৱা সেৱাৰ ধাৰণাও শিকোৱা হয়।
ঘোটুল সদস্যসকলৰ আশা অবিহনে কোনো ডাঙৰ সামাজিক কার্যকলাপ ঘটিব নোৱাৰে। ল’ৰাবোৰে উৎসৱবোৰত সহায়ক হিচাপে কাম কৰে, ছোৱালীবোৰে বিয়াত কইনা হিচাপে কাম কৰে। সমাজত মৃত্যু অনুষ্ঠানলৈকে এই অংশগ্রহণ অব্যাহত থাকে। ঘোটুল হৈছে গণ্ড সমাজৰ বৃহত্তৰ সামাজিক – ধর্মীয় দৃশ্যপটৰ দ্বাৰা অন্তৰ্ভুক্ত আৰু লালন – পালন কৰা এক পৱিত্ৰ স্থান য’ত কোনো ভুল কৰিব নোৱাৰি। মাদিয়া গণ্ড ঘোটুলবোৰ বস্তাৰ ঘোটুলতকৈ পৃথক যে ল’ৰা আৰু ছোৱালীবোৰ শুবলৈ তেওঁলোকৰ ঘৰলৈ উভতি আহে। ই যুৱসকলক বিভিন্ন সামাজিক কার্যকলাপত প্ৰশিক্ষণ দিয়া আৰু তেওঁলোকক যৌন কার্যকলাপত আৰম্ভ কৰাৰ বাবে দায়বদ্ধ আছিল। এলউইনে জনজাতীয় জীৱন আৰু তেওঁলোকৰ সংস্কৃতিৰ ওপৰত আৰু বহুতো কাম প্ৰকাশ কৰিছিল। তেওঁ জনজাতি সকলৰ ধৰ্ম আৰু তেওঁলোকৰ লোককাহিনীৰ ওপৰত প্ৰকাশ কৰিছিল। বোর্নিঅ হাইলেণ্ডাৰসকলৰ এটা অধ্যয়নত তেওঁ পুনৰ বিচ্ছিন্নতাবাদক সমৰ্থন কৰিছিল।
