Essay In Assamese

আধুনিক যুগ হৈছে প্ৰযুক্তি, জটিলতা আৰু বিকল্পৰ যুগ। মানুহে দিনে দিনে নতুন নতুন উদ্ভাৱনৰে নিজৰ জীৱন সহজ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিছে, কিন্তু সেইসাথে জীৱন অধিক জটিল হৈ পৰিছে। এই বিভ্ৰান্তিমূলক পৰিৱেশত “সৰলতা (Simplicity)” এটা বুদ্ধিমত্তাৰ দিশ […]

উইনষ্টন চাৰ্চিলে ১৯৪৩ চনত হাৰ্ভাৰ্ড বিশ্ববিদ্যালয়ত দিয়া বক্তৃতাত এক ঐতিহাসিক বাক্য উচ্চাৰণ কৰিছিল— “The empires of the future will be the empires of the mind।” এই উক্তিয়ে তেতিয়াৰ দৰে আজিও বিশ্বক চিন্তাত নিমগ্ন কৰি ৰাখিছে।

জীৱন হৈছে এটা অবিৰত শিকাৰ, বৃদ্ধিৰ আৰু অভিজ্ঞতাৰ প্ৰক্ৰিয়া। “জীৱনক গন্তব্য হিচাপে নহয় যাত্ৰা হিচাপে দেখা আটাইতকৈ উত্তম” (It is Best to See Life as a Journey, Not as a Destination) — এই বাক্য শাৰীয়ে

মানুহৰ জীৱন এক যাত্ৰা, য’ত প্ৰতিটো মুহূৰ্ত সম্ভাৱনাৰে ভৰা। কিন্তু এই সম্ভাৱনাৰ সৈতে অনিশ্চয়তাও জড়িত। “সূৰ্য উদয় হোৱাৰ সময়তে ছাদ মেৰামতি কৰা” (The time to repair the roof is when the sun is shining) —

“বছৰে শিকায় বহু কথা যি দিনবিলাকে কেতিয়াও নাজানে” (The Years Teach Much Which the Days Never Know) এই বিখ্যাত উক্তিটোৱে জীৱনত সময়, ধৈৰ্য্য আৰু অভিজ্ঞতাৰ যোগেদি পোৱা জ্ঞানৰ গভীৰ অৰ্থ প্ৰকাশ কৰে। জীৱন এক যাত্ৰা,

“বোকা পানী নিজে থলুৱাই পৰিষ্কাৰ হয়” (Muddy Water is Best Cleared by Leaving It Alone) এই বাক্যটোৱে গভীৰ দাৰ্শনিক আৰু বাস্তৱিক অৰ্থ বহন কৰে। ই ক’ব খোজে যে জীৱন যেতিয়া অস্থিৰ, জটিল বা মানসিকভাৱে বিক্ষিপ্ত

মানৱ জীৱনৰ প্ৰতি অধ্যায়েই এক অনুসন্ধান—আত্ম-জ্ঞান, সত্য আৰু অৰ্থৰ সন্ধান। এই যাত্ৰাৰ কেন্দ্ৰবিন্দুতেই আছে “জ্ঞান” (Wisdom)। জ্ঞান হৈছে সেই শক্তি যিয়ে মানুহক কেৱল বুদ্ধিমান নহয়, সঁচাকৈয়ে সচেতন, সমতল আৰু নৈতিক জীৱনৰ পথ দেখুৱায়। চক্ৰেটিছৰ কথাতকৈও

মানৱ সভ্যতাৰ মূল শক্তি হৈছে চিন্তা, কৌতূহল আৰু অনুসন্ধান। কিন্তু এই চিন্তাৰ ভিতৰত যদি সন্দেহ নাথাকে, তেন্তে জ্ঞানৰ বিকাশ অসম্ভৱ। মানৱ সভ্যতাৰ অগ্ৰগতিৰ মূল চাবি হৈছে সন্দেহ। “সন্দেহকাৰী মানুহেই সত্য বিজ্ঞানী” (The Doubter is a

চিন্তা (Thinking) মানুহক সকলো জীৱিত প্ৰাণীৰ পৰা পৃথক কৰা আটাইতকৈ শক্তিশালী ক্ষমতাসমূহৰ এটা। “চিন্তা এটা খেলৰ  দৰে” নামৰ বাক্যয়ে মানুহৰ মনৰ খেলনীয়া কিন্তু চিন্তাশীল স্বভাৱটো অত্যন্ত সুন্দৰভাৱে প্ৰকাশ কৰে। যিমানদূৰ খেলত কৌশল, কল্পনা, আৰু ধৈৰ্য্যৰ

আনন্দ মাথোঁ এক গন্তব্য নহয় য’লৈ পোৱা যায়; ই হৈছে এক পথ য’ত আমি প্ৰতিদিনে আগবাঢ়ো। বহু মানুহে নিজৰ সমগ্ৰ জীৱনটো সুখৰ সন্ধানত কটায়, যেন সুখ কোনো এক সাফল্য, ধন-সম্পত্তি, বা খ্যাতিৰ অন্ততহে পোৱা যায়।

গণিতক প্ৰায়ে বিশ্বৰ ভাষা বুলি বৰ্ণনা কৰা হয়, আৰু “গণিত যুক্তিৰ সংগীত” (Mathematics is the Music of Reason) বুলি কোৱা বাক্যই ইয়াৰ সুৰ, সুমেল আৰু যুক্তিগত সৌন্দৰ্যক নিখুঁতভাৱে প্ৰকাশ কৰে। যিদৰে সংগীতে ধ্বনিত শৃংখলা আনে,

“সন্তুষ্টি স্বাভাৱিক সম্পদ” (Contentment is Natural Wealth) এই বাক্যশাৰীয়ে মানুহৰ সুখ আৰু জীৱনদৰ্শনৰ গভীৰ সত্যতা প্ৰকাশ কৰে। আজিৰ যুগত মানুহে লক্ষ্য, সম্পদ আৰু প্ৰতিযোগিতাৰ দ্বাৰা চালিত। এনে সময়ত নিজৰ থকা বস্তুত সন্তুষ্ট হোৱাৰ ধাৰণাটো বহুতে

জীৱন হৈছে এটা অবিৰত শিক্ষাৰ যাত্ৰা। সফলতা আৰু সুখে আমাক জীৱনৰ মূল্য বুজায়, কিন্তু বেছি মূল্যবান পাঠবোৰ শিকুৱায় ব্যর্থতা আৰু কষ্টে। তিক্ত অভিজ্ঞতা (Bitter Experience) — যেনে অগ্ৰাহ্যতা, ক্ষতি, নিৰাশা, বা সংগ্রাম — মানুহৰ স্বভাৱ

“বিলাসিতা হৈছে কৃত্ৰিম দাৰিদ্ৰ্য” (Luxury is Artificial Poverty) এই বাক্যৰ গভীৰ দাৰ্শনিক অৰ্থ আছে। ইয়াত এটা পৰস্পৰবিৰোধী সত্য উন্মোচিত হৈছে — অতিৰিক্ত আৰাম, সম্পদ আৰু বিলাসিতা যি বহুত ক্ষেত্ৰত সমৃদ্ধিৰ প্ৰতীক বুলি ধৰা হয়, সেয়াই

এদিন পুৱা সজাগ হৈ আপুনি যদি দেখে যে ইণ্টাৰনেট (Internet) — আমাৰ বিশ্বক সংযোগ কৰি ৰখা অদৃশ্য ক্ষেত্ৰখন — হেৰাই গৈছে। কোনো ই-মেইল নাই, কোনো ছ’চিয়েল মিডিয়া নাই, কোনো অনলাইন ক্লাছ নাই, আৰু কোনো গুগল

উদ্যোগিক বিকাশ কোনো অঞ্চলৰ আৰ্থিক প্ৰগতিৰ আধাৰ। ই ৰোজগাৰ সৃষ্টিকৰে, উৎপাদন বৃদ্ধি কৰে আৰু মানুহৰ জীৱনমান উন্নত কৰে। কিন্তু অসমত (Assam) প্ৰচুৰ প্ৰাকৃতিক সম্পদ, উৰ্বৰ ভূমি আৰু কৌশলগত অৱস্থান থকা সত্ত্বেও উদ্যোগিকৰণে প্রত্যাশিত গতি লাভ

আজিৰ এই দ্ৰুত সলনি হোৱা বিশ্বত, দক্ষতা বিকাশ (Skill Development) অৰ্থনৈতিক বৃদ্ধি, সামাজিক উন্নতি আৰু ব্যক্তিগত সফলতাৰ অন্যতম গুৰুত্বপূর্ণ উপাদান হিচাপে পৰিগণিত হৈছে। ই মানে হৈছে নতুন ক্ষমতা, দক্ষতা আৰু জ্ঞান অৰ্জন কৰা যাৰ ফলত এজন

মানৱ ইতিহাসত সত্য (Truth) সদায়ে মুক্তি, ন্যায়, আৰু সমতাৰ প্ৰতীক হিচাপে অৱতীৰ্ণ হৈছে। মানুহে বহু যুগ ধৰি সত্যক বিচাৰি আহিছে। সমাজ, ধৰ্ম, সংস্কৃতি বা ৰাজনীতি—যিকোনো ক্ষেত্ৰত সত্যই মূলভিত্তি। কিন্তু কেতিয়াবা মানুহে নিজৰ স্বাৰ্থ, ধৰ্ম, জাতি,

Work from Home (WFH) অৰ্থাৎ ঘৰৰ পৰা কাম কৰাৰ ধাৰণাই আধুনিক কৰ্ম সংস্কৃতিৰ ৰূপান্তৰ ঘটাইছে, বিশেষকৈ COVID-19 মহামাৰীৰ পাছত। আগতে যি বস্তুটো অল্পসংখ্যক কৰ্মচাৰীৰ বাবে সীমিত সুবিধা আছিল, এতিয়া সেয়া সাধাৰণ প্ৰচলনলৈ পৰিণত হৈছে। ঘৰৰ

অসমীয়া ভাষা (Assamese Language) — উত্তৰ-পূৱ ভাৰতৰ গৌৰৱ, অসম আৰু অসমীয়াৰ পৰিচয়ৰ মূৰ্ত প্ৰতীক। এই ভাষাটোৱে কেৱল যোগাযোগৰ মাধ্যম নহয়; ই এজন অসমীয়াৰ চিন্তা, অনুভূতি, সংস্কৃতি আৰু পৰিচয়ৰ মূলভিত্তি। সময়ৰ সলনিৰ সৈতে অসমীয়া ভাষা এটা

আধুনিক সমাজে এক বহুমাত্রিক পৰিৱৰ্তনৰ সাক্ষী হৈ আছে। পৰিয়াল ব্যৱস্থা, ব্যক্তিগত স্বাধীনতা আৰু সামাজিক মূল্যবোধৰ ক্ষেত্ৰত এক নতুন ধাৰাৰ জন্ম ঘটিছে। এই পৰিৱৰ্তনৰ অন্যতম দৃষ্টান্ত হৈছে লাইভ-ইন সম্পৰ্ক (Live-in relationship) — য’ত দুজন প্ৰাপ্তবয়স্ক ব্যক্তি

পূৰ্বে যি বিবাহ বিচ্ছেদক সমাজত এক সামাজিক কলঙ্ক হিচাপে গণ্য কৰা হৈছিল, আজিকালি সেই ধাৰণাই লাহে লাহে সলনি হৈ পৰিছে। ভাৰতীয় সমাজত বিবাহক সাধাৰণতে এটা পবিত্ৰ বন্ধন হিচাপে ধৰা হলেও, আধুনিক যুগৰ অৰ্থনৈতিক, সামাজিক আৰু

আধুনিক যুগত শিক্ষাৰ উদ্দেশ্য কেৱল তথ্য মুখস্থ কৰা বা পৰীক্ষাত ভাল নম্বৰ লাভ কৰাত সীমাবদ্ধ নহয়। শিক্ষাৰ আচল লক্ষ্য হৈছে — জ্ঞানৰ গভীৰ বোধ, চিন্তাশক্তিৰ বিকাশ আৰু বাস্তৱ জীৱনত সেই জ্ঞানৰ প্ৰয়োগক্ষমতা। এই প্ৰেক্ষাপটত, “মুক্ত

ভাৰতীয় যৌথ পৰিয়াল (Indian joint family) বহু শতাব্দী ধৰি ভাৰতীয় সমাজৰ মূল স্তম্ভ হিচাপে অৱস্থান কৰিছে। ভাৰতীয় সমাজৰ গাঁথনিৰ মাজত যৌথ পৰিয়াল এক ঐতিহ্যবাহী আৰু শক্তিশালী সামাজিক ব্যৱস্থা। শতাব্দীৰ পৰম্পৰাৰ ফলস্বৰূপে গঢ়ি উঠা এই পৰিয়াল

আসক্তি (Addiction) মানৱ সমাজৰ অন্যতম জটিল সমস্যা। ই কেৱল ব্যক্তিগত দোষ বা নৈতিক ব্যৰ্থতা নহয়, বৰং জীববৈজ্ঞানিক, মনস্তাত্ত্বিক আৰু পৰিৱেশগত কাৰকৰ ফলত উদ্ভৱ হোৱা এটা স্বাস্থ্যজনিত ব্যাধি। বহুদিন ধৰি সমাজত ইয়াক অপৰাধ বা নৈতিক দোষ