অসমৰ অন্যতম জাতীয় উৎসৱসমূহৰ ভিতৰত মাঘ বিহু (Magh Bihu) বিশেষ স্থান ৰাখে। পুহ আৰু মাঘ মাহৰ সংক্ৰান্তিৰ দিনত পালিত এই উৎসৱে অসমীয়াৰ সংস্কৃতিৰ অমূল্য অংশ হিচাপে পৰিগণিত। মাঘৰ বিহু সাধাৰণতে মকৰ ৰাশিত সুৰ্য্যৰ অৱস্থানৰ সৈতে জড়িত থাকে, যাৰ বাবে এই দিনটোক উত্তৰায়ণ সংক্রান্তি আৰু মাঘী সংক্রান্তি হিচাপে চিহ্নিত কৰা হয়। অসমীয়া সমাজৰ বাবে এই দিনবোৰ চিৰকালৰ উৎসৱৰ দিন হিচাপে উদযাপিত।
পুহ-মাঘৰ সংক্ৰান্তি উপলক্ষে ভোগালী বিহু বা মাঘ বিহু উৎসৱৰ আনন্দত অসমবাসী মিলিত হয়। এই বিহু সাধাৰণতে তিনিদিন ধৰি উদযাপন কৰা হয়। পুহ মাহত শালি ধান, তিল, মগু, আৰু অন্যান্য শস্য চপাই ভঁৰাল ভৰাই ৰখা হয়। কৃষকৰ এই সমৃদ্ধ সময়ত ভঁৰাল ভৰা আৰু খেতিৰ সমাপ্তি উদযাপনৰ বাবে এই বিহুক ভোগালী বিহু বুলি জনা যায়।
এই সময়ত প্ৰতিজন লোকৰ ঘৰত খাদ্যৰ অভাৱ নাথাকে, আৰু ধনী-দুখীয়া সকলোতে একেলগে খোৱাপানীক কেন্দ্ৰ কৰি উল্লাস হয়। ভোগালী বিহুৰ খাদ্যত সান্দহ, চিৰা, বিভিন্ন ধৰণৰ পিঠা, লাডু, আৰু আখৈৰ দৰে পৰম্পৰাগত খাবাৰ অন্তৰ্ভুক্ত থাকে। এই বিহুৰ অন্য এক উল্লেখযোগ্য দিশ হৈছে “মেজি পোৰা,” যি ভোগালী বিহুৰ অন্যতম আকর্ষণ।
সূৰ্য্য মকৰ ক্ৰান্তিৰ দিশে গতি কৰাৰ এই সময়খিনিক সংক্ৰান্তি বুলি কোৱা হয়, আৰু সেয়েহে মাঘ বিহুক মকৰ সংক্ৰান্তি নামেও জনা যায়। সামাজিক আৰু সাংস্কৃতিক মিলনৰ এই উৎসৱ সকলোৰে হৃদয়ত আনন্দৰ জোঁৱাৰ তোলে।
জাতীয় উৎসৱ বিহু অসমীয়া সমাজৰ ঐক্য আৰু সম্প্ৰীতিৰ মূর্ত প্রতীক। এই উৎসৱৰ সকলো কার্যকলাপ সমূহীয়াভাৱে সম্পন্ন হয়, যি সমাজত ভাতৃত্ববোধ আৰু একতা বৃদ্ধি কৰে। বিহুৱে কেৱল আনন্দ আৰু উৎসৱৰ পৰিবেশ সৃষ্টি নহয়, তাৰ জৰিয়তে অসমীয়া সংস্কৃতিৰ বয়ন শিল্প, খেল-ধেমালি আদিৰো উৎকৰ্ষ সাধন হয়। এই উৎসৱই অসমীয়া জাতিৰ এক নিজস্ব পৰিচয় গঢ়ি তুলিছে, যি জাতীয় গৌৰৱৰ অন্যতম প্ৰতীক।
মাঘ বিহু (Magh Bihu) অসমৰ অন্যতম প্ৰাচীন আৰু গুৰুত্বপূৰ্ণ উৎসৱ হিচাপে পৰিচিত। ই মূলত বড়ো-কছাৰী আৰু চুতীয়া লোকসকলৰ বাবে বিশেষ তাৎপৰ্যপূর্ণ আছিল। আহোম ৰাজত্বৰ সময়ত এই উৎসৱক ৰাজকীয় পৃষ্ঠপোষকতা দিয়া হৈছিল। কালক্রমত, আৰ্য ব্ৰাহ্মণসকলে হিন্দু ধৰ্মীয় পৰম্পৰাৰ সৈতে মেল খাই বিহুৰ তিথি নিৰ্ধাৰণ কৰে।
মাঘ বিহু (Magh Bihu) বহু প্ৰাচীন কালৰে পৰা অসমত এক গুৰুত্বপূৰ্ণ উৎসৱ হিচাপে উদযাপন হৈ আহিছে। এটি প্ৰাথমিক পৰ্যায়ত এই উৎসৱটি বড়ো আৰু কছাৰী জনজাতিৰ মাজত অত্যন্ত জনপ্ৰিয় আছিল। তাৰপাছত কামৰূপ ৰাজ্যৰ সময়ত আৰ্য ব্ৰাহ্মণ সকলে হিন্দু ধৰ্মৰ নিয়মাৱলী অনুসৰি বিহুটিক বিশেষ তিথি-মাহৰ লগত সংযোগ কৰি নতুন ৰূপ দিছিল।
মাঘ বিহুৰ (Magh Bihu) দুটা মুখ্য দিশ হৈছে মেজি আৰু উৰুকা। মেজি শব্দটো অসমীয়াৰ ভাষাত বড়ো-কছাৰী ভাষাৰ “মিডি-য়ে-জি”ৰ পৰা উদ্ভৱ হৈছে বুলি ধাৰণা কৰা হয়। ইয়াৰ অৰ্থ হৈছে— মিডি মানে পূৰ্বপুৰুষ বা দেৱতা, য়ে মানে জুই, আৰু জি মানে উৰি যোৱা। আনহাতে, “উৰুকা” শব্দটি চুতীয়া ভাষাৰ “উৰুকুবা” শব্দৰ পৰা আহিছে বুলি বিশ্বাস কৰা হয়, যাৰ অৰ্থ হৈছে “শেষ হোৱাটো”। পুহ মাহৰ অন্তিম দিনটোক এই কাৰণে উৰুকা বুলি কোৱা হয়, যিহেতু এই সময়তেই শস্য-পাতবোৰ চপোৱা শেষ কৰা হয়।
চুতীয়া আৰু আহোম ৰাজত্বকালৰ সময়ত মাঘ বিহুক ৰাজ্যিক পৃষ্ঠপোষকতাৰে বিশেষভাৱে উদযাপন কৰা হৈছিল। বিশেষকৈ আহোম ৰজা ৰুদ্ৰসিংহৰ সময়ত এই উৎসৱ অধিক জনপ্ৰিয় হৈছিল। ৰংঘৰৰ বাকৰিত বিহুৰ দিনা বিভিন্ন খেল-ধেমালি আৰু আনন্দ উৎসৱৰ আয়োজন কৰা হৈছিল। ৰজা আৰু ডা-ডাঙৰীয়াসকলে একেলগে এই অনুষ্ঠান উপভোগ কৰিছিল। তদুপৰি, আকাশত চৰাই শেন-কণুৱাক ৰণৰ প্ৰশিক্ষণ দিয়া হোৱাৰ লগতে হাতী যুঁজ, কুকুৰা যুঁজ, কণী যুঁজ, ম’হ যুঁজ, বুলবুলি চৰাইৰ যুঁজ আদি বিভিন্ন বিনোদনমূলক কাৰ্যসূচী সেই সময়তে অনুষ্ঠিত হৈছিল।
এই সকলো কার্যসূচী পৰিচালনা আৰু সুষ্ঠুভাৱে সমাপন কৰাৰ দায়িত্ব বিভিন্ন বিষয়বাব আৰু ৰজাঘৰীয়া বিষয়া, যেনে— হাতীবৰুৱা, শেনচোৱা ফুকন, কুকুৰাচোৱা বৰুৱা ইত্যাদিৰ ওপৰত আছিল। সেই দিশৰ পৰা ৰংঘৰ আৰু ইয়াৰ বাকৰি অংশটিক ৰোমান কলছিয়ামৰ দৰে গণ্য কৰা হয়।
উৰুকা আৰু ভেলাঘৰৰ ৰঙীন সন্ধ্যা
উৰুকা পুৱাৰ পৰাই গাঁৱলীয়া ডেকা-বৰুৱাসকলে ব্যস্ত হৈ উঠে। পোহনীয়া নৰা কাটি, সুন্দৰকৈ খেৰৰ সাঁকো সাজি, পোহাই তোলে এক অসাধাৰণ ভেলাঘৰ। পুহ মাহৰ পিচদিনা মাঘৰ প্ৰতীকস্বৰূপ উৰুকাৰ ৰাতি ভেলাঘৰত গাঁওবাসীয়ে মিলি ভোজভাতৰ আয়োজন কৰে।
উৰুকাৰ বিশেষত্ব মাত্ৰ ভোজভাতত সীমাবদ্ধ নহয়। বনৰীয়া বাঁহ-কাঠৰ সমাহাৰে গঢ়ি তোলা মেজি যেন উৎসৱৰ কেন্দ্ৰবিন্দু। মেজিৰ উচ্চতা এক প্ৰতিযোগিতাৰ ৰূপ লয়, বিশেষকৈ উজনি অসমত। ভেলাঘৰৰ কাষৰ মেজি জ্বলাই নাম-কীৰ্তন আৰু নৃত্য-গীতৰ আনন্দত ৰাতি পাৰ কৰে।
পূৰ্বৰ পৰা চলি অহা এক বিশেষ ৰীতি হৈছে মেজিৰ জুইত বাঁহৰ পানীহিলৈ ফুটোৱা। কোনো পানীভৰ্তি বাঁহ মেজিৰ জুইত ভৰাই, তাৰ পিচত আঘাত কৰি ফুটাই তোলা হয়। এই কাৰ্য যেন উৰুকাৰ উল্লাসৰ এক অন্তৰ্ভুক্ত অংশ।
গাঁৱৰ ৰাইজৰ বিশ্বাস অনুসৰি, মেজিৰ তলত আশীৰ্বাদ ল’লে মনৰ ইচ্ছা পূৰ্ণ হয়। এই বিশ্বাসৰ সহযাত্রী হৈ গোৱা হয় – “পুহ গ’ল মাঘ হ’ল, আমাৰ মেজি জ্বলি গ’ল।” উৰুকাৰ উল্লাস আৰু সম্প্ৰদায়িক মিলনশক্তিয়ে এই উৎসৱক গাঁৱলীয়া জীৱনৰ অবিচ্ছেদ্য অংশ ৰূপে গঢ়ি তোলে।
ভেলাঘৰ সাধাৰণতে খেৰ আৰু নৰাৰে নিৰ্মাণ কৰা হয়, যাৰ দৈৰ্ঘ্য আৰু প্রস্থ সাধাৰণতে সমান হোৱা দেখা যায়। যদিও ঠাই অনুসৰি ইয়াৰ আকৃতি আৰু গঠনত ভিন্নতা পৰিলক্ষিত হয়। কিছুমান ঠাইত দুচলীয়া শংকৰূপৰ মেজিঘৰ আৰু আয়তাকাৰ আকৃতিৰ ভেলাঘৰ দেখা যায়। বিশেষকৈ কামৰূপ আৰু নলবাৰীৰ কিছু অঞ্চলত কলপাতৰ দ্বাৰাও ভেলাঘৰ নিৰ্মাণৰ চলন আছে। উজনি অসমত ভেলাঘৰক “হাৰলি ঘৰ” নামেৰে জনা যায়।
ভেলাঘৰৰ শৈল্পিক ৰূপ দিয়া আধুনিক এক প্ৰবণতা। কেতিয়াবা ইয়াক তিনিতলা পৰ্যন্ত উচ্চতালৈ নির্মাণ কৰা হয়, যাক এটা শৈল্পিক সৃষ্টিৰ ৰূপত ধৰা হয়। মেজিঘৰৰ নিৰ্মাণত দুটা কলগছৰ মাজত সমান্তৰাল ভাৱে বাঁহ আৰু কাঠ লগাই এটা মজবুত ভেটি তৈয়াৰ কৰা হয়, যি “॥” আৰু “=” ধৰণৰ আকাৰৰ হয়। ওপৰৰ অংশত বাঁহৰ আগলি আৰু কলপাতৰ স্তৰ ব্যৱহাৰ কৰা হয়।
মেজিঘৰৰ গঠন প্ৰকৃততে শৈৱ ধৰ্মৰ প্ৰভাৱ আৰু আদিম সমাজৰ পৰম্পৰাৰ সৈতে সংলগ্ন। ঠাই আৰু জনগোষ্ঠী অনুসৰি মেজিঘৰৰ আকাৰ, গঠন, আৰু উচ্চতাত পৰিবর্তন দেখা যায়। উদাহৰণস্বৰূপে, খামতি জনগোষ্ঠীৰ মেজি আন ঠাইৰ মেজিৰ তুলনাত অধিক উচ্চতালৈ নিৰ্মাণ কৰা হয়, যি এক গগণচুম্বী গঠনৰ প্ৰতীক।
আদিৰ দিনত উৰুকাত ভেলাঘৰ বা মেজি সাজি জ্বলোৱা প্রথা মূলত গৰখীয়া সমাজৰ পৰা উদ্ভৱ হৈছিল। নৃতাত্ত্বিকভাৱে পৰ্যালোচনা কৰিলে, এই প্ৰথাই চিকাৰ যুগৰ পৰা কৃষিযুগলৈকে মানৱ সমাজৰ অগ্ৰগতিৰ আভাস দিয়ে। সেই সময়ত মানুহে জীৱ-জন্তু পোহন কৰা আৰু শস্য চপোৱাৰ আনন্দত বিভোৰ হৈছিল। মানৱ সমাজৰ সৃষ্টিশীল আৰু যুক্তিশীল মনোভাৱৰ পৰিচয় এই প্ৰথাত স্পষ্ট। খেতি কৰা দক্ষতা আৰু শস্য উৎপাদনৰ জ্ঞান মানুহক পৃথিৱীৰ অন্য জীৱপ্ৰজাতিৰ পৰা স্বতন্ত্র কৰে। মেজি বা ভেলাঘৰৰ জুইকুৰা এই শ্ৰেষ্ঠত্বৰ প্ৰমাণ।
উৰুকাৰ সামাজিক আৰু সংস্কৃতিক প্ৰেক্ষাপটত চালে বুজা যায় যে ই বহুপুৰণি এক পৰম্পৰা, সম্ভৱত হাজাৰ বছৰ বা তাতকৈও প্ৰাচীন। খেতি কৰি শস্য চপাৰ সময়ত বন্য পশুৰ উপদ্ৰৱ বৃদ্ধি পাওঁতে গৰখীয়াসকলে পথাৰ আৰু ধাননিৰ সুৰক্ষাৰ বাবে জুই জ্বলোৱা আৰম্ভ কৰে। হাতী-মহৰ দৰে বন্য জীৱ-জন্তুৱে ধাননি বিনষ্ট কৰা ঠেকাবৰ বাবে তেওঁলোকে এই পন্থা অবলম্বন কৰিছিল। সেয়া আৰম্ভণি কালত মাথোঁ প্ৰয়োজনৰ পৰা উদ্ভৱ হৈছিল যদিও, সময়ৰ সৈতে ই এক সামাজিক উৎসৱৰ ৰূপ ধাৰণ কৰে। জুই জ্বলোৱা আৰু ভেলাঘৰ সাজি উদযাপন কৰাৰ এই ঐতিহ্যই মাঘ বিহুৰ উৰুকাক জনজীৱনৰ অন্যতম প্ৰাচীন উৎসৱ হিচাপে প্ৰতিস্থিত কৰিছে।
উৰুকাৰ দিনা অসমত এটা বিশেষ ৰীতি পালিত হয়, য’ত নিজ নিজ বাৰীৰ বিভিন্ন গছ–নাৰিকল, তামোল, বেল, শিলিখা আদি–ধানখেৰেৰে বা পাতৰ পৰা তৈরি কৰা ৰশি দিয়ে বন্ধা হয়। এই পৰম্পৰাটোত গভীৰ লোকবিশ্বাস জড়িত, যাৰ মতে যদি গছবোৰ এনেদৰে নাবান্ধা হয়, তেন্তে সেই গছত গুটি নালাগে। বহু লোকৰ মতে, এই ‘গছ বন্ধা’ প্ৰথা বা ‘মাঘ বন্ধা’ প্ৰথাটোৰ উৎপত্তি অষ্ট্ৰিক জনগোষ্ঠীৰ পৰা হৈছিল।
গছবোৰ বন্ধাৰ অন্তত আন এক সুকীয়া পৰম্পৰা পালিত হয়। মানুহে দলিচপৰা বা শুকান তৃণ বাৰীখনৰ চাৰিওফালে দলিয়াই “মাঘ ঐ মাঘ, ডাল ভৰি লাগ” বুলি মাত দিয়ে। লগতে “হুৰ হুৰ টক কৈ গংগালৈ নাযাবি” বুলি উচ্চাৰণ কৰি ঘৰত উভতি যায়। লোকবিশ্বাস অনুসৰি, এনেদৰে মাত দিয়ে গছবোৰত গুটি লগাৰ সম্ভাৱনা নিশ্চিত হয়। এই চিৰাচৰিত ৰীতি আৰু লোকাচাৰৰ জড়িয়েই মাঘ বিহুৰ সম্প্ৰদায়িক জীৱনশৈলীত এটা সজীৱ ৰূপ পোৱা যায়।
উৰুকাত মাছ ধৰাৰ ঐতিহ্য
মানৱ সভ্যতাৰ বিকাশত চিকাৰৰ যুগৰ পৰা কৃষি যুগলৈ উত্তৰণ ঘটিলেও, চিকাৰ কৰাৰ বহু পৰম্পৰা সমাজত বৰ্তি হৈ থাকিল। সেইসমূহৰ ভিতৰত মৎস্য চিকাৰও এক গুৰুত্বপূর্ণ স্থান অধিকাৰ কৰিলে। বিহুৰ উৰুকাৰ দিনটোত এই পৰম্পৰা বিশেষভাৱে উদযাপন কৰা হয়। বিল, নদী, পুখুৰী বা জলাশয়ত গাঁৱৰ ৰাইজ একত্ৰ হৈ মাছ ধৰে। জাতি-ধৰ্মৰ ভেদাভেদ নাথাকি সকলো লোকে একে সৈতে এই মাছ ধৰা উৎসৱত অংশগ্ৰহণ কৰে। পৰম্পৰাগতভাৱে, জাল, পল, জুলুকি আদিৰ সহায়ত মাছ ধৰা হয়। এই ধৰা মাছেই উৰুকাৰ বিশেষ ভোজৰ মুখ্য আকর্ষণ। গাঁৱৰ সম্প্ৰীতি আৰু সহযোগিতাৰ এক অভূতপূৰ্ব দৃষ্টান্ত হ’ল উৰুকাৰ মাছ ধৰা পৰম্পৰা।
উৰুকাৰ নিশাৰ উৎসৱ
পুহ-মাঘৰ সংক্ৰান্তিৰ আগদিনা, যাক দোমাহীৰ দিন বুলিও কয়, উৰুকাৰ নিশা বিশেষ পৰম্পৰাৰ আঁচলত জীপাল হৈ উঠে। চেমনীয়া বা যুৱকৰ দল বাৰী-বাটত বিভিন্ন সামগ্ৰী সংগ্ৰহ কৰিবলৈ ওলাই পৰে। কোনোবাৰ পাৰৰ পৰা শাক-পাচলি, কোনোবাৰ বাৰীখোৱা বস্তু বা মাৰি-কুৰা চুৰি কৰা হয়। যদিও এই চুৰিকাণ্ড এক খেল ধৰণৰ, তদুপৰি গৃহস্থইও এই বেলেগধৰণৰ নিয়ম-কানুনৰ ভাৰ লৈ থাকে। ঘৰৰ চৌহদ আৰু বাৰী নিৰাপত্তা দিবলৈ সজাগ হৈ ৰাতি জাগি থাকে। এই মজাদাৰ আৰু আনন্দময় পৰম্পৰাৰ বাবে উৰুকাৰ নিশাক “চোৰ বিহু” বুলি আখ্যা দিয়া হৈছে। এই বিশেষ প্ৰথাই উৰুকাৰ আনন্দ আৰু সম্প্ৰীতিৰ ৰঙীন ছবি অঙ্কিত কৰে।
বিহু: মাঘৰ ঐতিহ্য আৰু আনন্দৰ উৎসৱ
মাঘ বিহু (Magh Bihu), যাক ভোগালী বিহু বুলি জনা যায়, অসমীয়া সমাজৰ এটি বিশেষ ঐতিহ্যবাহী উৎসৱ। এই উৎসৱে অসমৰ কৃষিজীৱী সমাজৰ দৈনন্দিন জীৱনক আলোকিত কৰি তোলে। ভোগালী বিহু মূলত ভোজন, আনন্দ, আৰু সম্পদৰ ভাগ-বতৰা কৰাৰ উত্সৱ হিচাপে পৰিগণিত। মাঘৰ শীতলতা আৰু শস্যৰ মজুত পৰিসৰে এই বিহুক অধিক উৎসাহেৰে উদযাপন কৰাৰ এক সুযোগ দিয়ে।
মেজি পোৰা: অগ্নি পূজাৰ ৰূপ
বিহুৰ ৰাতি মেজি বনোৱা এটি প্ৰধান কাৰ্য। কাঠ আৰু বাঁহৰ সজোৱা মেজিত অগ্নি জ্বলোৱাৰ লগে লগে অগ্নিদেৱৰ পূজা কৰা হয়। পূজাৰ সময়ত মাহ, চাউল, পিঠা, মগু, আৰু ঘিঁউ সমৰ্পণ কৰা হয়। পূজাৰ অন্তত ছাঁইৰে ফোঁট লোৱাৰ চল থাকে, যাক শুদ্ধতা আৰু আশীৰ্বাদৰ প্ৰতীক বুলি গণ্য কৰা হয়। নৰাৰ সুবিধা নথকা ঠাইত কাঠ-বাঁহৰ সলনি অস্থায়ী উপাদান ব্যৱহাৰ কৰা হয়। মেজি পোৰাৰ এই অনুস্থান অগ্নি পূজাৰ এটি ৰূপ বুলি বিবেচিত। এটা বিশেষ প্রথাত আধা পোৰা বাঁহচালি গছত ওলোমাই, উদ্ভিদৰ বৃদ্ধিৰ কামনা কৰা হয়। বিশ্বাস অনুসৰি, এই ছাঁই আৰু আধাপোৰা বাঁহে পথাৰ আৰু বাগিচাৰ উৰ্বৰতা বৃদ্ধি কৰে।
ধৰ্মীয় স্তৱ: অগ্নি পূজাৰ মন্ত্র
মেজিত অগ্নি লগাই পূজা কৰাৰ সময়ত এই মন্ত্র গোৱা হয়:
“অগ্নিং প্ৰজ্জ্বলিতং বন্দে চতুৰ্ব্বেদং হুতাশনং।
সুবৰ্ণ-বৰ্ণমমলং জ্যোতি ৰূপায় তে নম:”
পূজাৰ অন্তত পৰিয়াল আৰু অতিথিসকলৰ সৈতে ভোজ-ভাত খোৱা হয়। গুৰুজনক ন ধান আৰু জলপানৰ সতে আমন্ত্ৰণ কৰি আশীৰ্বাদ লোৱাৰ পৰম্পৰাও আছে।
মাঘ বিহুৰ খাদ্য: ভোগৰ বৈচিত্র্য
মাঘ বিহুৰ (Magh Bihu) মুখ্য বৈশিষ্ট্য হৈছে খাদ্য। ভোগালী বিহুত বিভিন্ন ধৰণৰ পিঠা-পনা, লাড়ু, আৰু জলপান প্ৰস্তুত কৰা হয়। ইয়াৰ মাজত তিল পিঠা, টেকেলী পিঠা, চুঙা পিঠা, পানী পিঠা, আৰু ঘিলা পিঠা বিশেষ ৰূপে জনপ্ৰিয়। লগতে ভজা চাউল, কোমল চাউল, চিৰা, মুড়ী, আৰু আখৈৰ প্ৰস্তুতি দেখা যায়।
ঘৰৰ তৈয়াৰ কৰা বিভিন্ন ধৰণৰ দৈ যেনে টেঙা দৈ, মাখন দৈ, আৰু এঠা দৈ অতিথিসকলৰ বাবে এক বিশেষ আপ্যায়নৰ মাধ্যম। অঞ্চল বিশেষে খাবাৰৰ বৈচিত্র্য দেখা যায়, যেনে হাজোৰ দৈ, সৰভোগৰ গাখীৰ, আৰু গোলাঘাটৰ মিছামৰাৰ গুৰ।
বিহুৰ আধ্যাত্মিকতা আৰু আনন্দ
মাঘ বিহু (Magh Bihu) অসমীয়াৰ সংস্কৃতিৰ এক অখণ্ড অংশ। এই উৎসৱে মাটিৰ লগত লোকৰ সংযোগ, পৰম্পৰাগত মূল্যবোধৰ সংৰক্ষণ, আৰু সাম্প্ৰদায়িক সম্প্ৰীতিৰ এটি শ্ৰেষ্ঠ উদাহৰণ। বিহুৰ আনন্দত মিলিত হয় বিহুৰ ভোজ খোৱা পৰম্পৰাই অসমীয়া সমাজৰ ঐক্য আৰু আনন্দৰ জয়গান গায়।
মাঘ বিহুৰ খেল ধেমালি: অসমত ঐতিহ্যবাহী প্ৰতিযোগিতা
অসমৰ মাঘ বিহুৰ (Magh Bihu) সময়ত অনুষ্ঠিত খেলধেমালি অঞ্চলটোৰ সংস্কৃতি আৰু ঐতিহ্যৰ অংশ। বুলবুলি চৰাইৰ যুঁজ, ম’হ যুঁজ, কণী যুঁজ, কড়ি খেল আৰু নাওখেল—এই সকলো খেল বিহু উপলক্ষে উৎসৱমুখৰ পৰিসৰে পূৰ্ণ। বুলবুলি চৰাইৰ যুঁজত শক্তিশালী চৰাই জয় লাভ কৰে, ম’হ যুঁজত দুটা ভিন্ন জাতিৰ ম’হে অংশগ্ৰহণ কৰে। কণী যুঁজত পাতিহাঁহৰ কণী খেলিত অংশগ্ৰহণ কৰে। কড়ি খেলত ভাগ্যৰ প্ৰতীক হিচাপে বিশ্বাস কৰা হয়। নাওখেল এক নদী সংলগ্ন খেল, যাৰ সৈতে গীত আৰু নৃত্য সন্নিৱিষ্ট। এই খেলসমূহে অসমীয়া সমাজৰ ঐতিহ্যৰ প্ৰতিফলন।
মাঘ বিহু (Magh Bihu) অসমীয়া সমাজৰ এক গুৰুত্বপূর্ণ আৰু ঐতিহ্যবাহী উৎসৱ। মাঘ বিহু কেবল উৎসৱৰ পৰিসৰ বৃদ্ধি নহয়, ই অসমীয়া মানুহৰ একতাবদ্ধতাৰ আৰু সংহতিৰ শক্তি প্ৰকাশ কৰে। এই দিনটো যেন এক দানশীল আৰু আনন্দৰ আশাৰ পৰিসৰে ভৰপূৰ।
Read also: Kati Bihu | কাতি বিহু
My self Mahezubin Saikia. Working in Dev Library as a Content Writer. A website that provides all SCERT, NCERT 3 to 12, and BA, B.com, B.Sc, and Computer Science with Post Graduate Notes & Suggestions, Novel, eBooks, Health, Finance, Biography, Quotes, Study Materials, and more.
