সিদ্ধাৰ্থ গৌতম (Gautama Buddha) আছিল প্ৰাচীন ভাৰতৰ এক জ্ঞানী ধৰ্মগুৰু, যিয়ে বৌদ্ধ ধৰ্ম প্ৰতিষ্ঠা কৰিছিল আৰু তেওঁৰ শিক্ষা আজি পৰ্যন্ত বিশ্বব্যাপী অনুসৃত হৈছে। বৌদ্ধ বিশ্বাস অনুসৰি, তেওঁ বৰ্তমান যুগৰ সৰ্বোচ্চ বুদ্ধ, অৰ্থাৎ এক সম্যকসম্বুদ্ধ, যিয়ে স্ব-প্ৰচেষ্টাৰে মোক্ষ প্ৰাপ্তি ঘটাইছিল। ‘বুদ্ধ’ শব্দটোৰ অৰ্থ হৈছে, যিজনে আধ্যাত্মিক আলোকপ্ৰাপ্তি লাভ কৰিছে বা অন্তৰ্দৃষ্টি আৰু সৰ্বজ্ঞতা অৰ্জন কৰিছে। যদিও তেওঁৰ জন্ম আৰু মৃত্যুৰ সঠিক সময় সম্পৰ্কে বিতৰ্ক আছে, ঐতিহাসিকসকলে সাধাৰণতে তেওঁৰ জীৱনকাল ৫৬৩ খ্ৰীষ্টপূৰ্বাব্দৰ পৰা ৪৩৮ খ্ৰীষ্টপূৰ্বাব্দৰ ভিতৰত ঠাৱৰ কৰিছে। আন কেইজনমান আধুনিক পণ্ডিতৰ মতে, তেওঁৰ মৃত্যু ৪৮৬-৪৮৩ খ্ৰীষ্টপূৰ্বাব্দৰ ভিতৰত হ’ব পাৰে, আনহাতে কিছুমানে ৪১১-৪০০ খ্ৰীষ্টপূৰ্বাব্দৰ সময়ছোৱাক অধিক সম্ভাৱনাময় বুলি গণ্য কৰিছে। গৌতম বুদ্ধক ‘শাক্যমুনি’ নামেৰেও জনা যায়, যিয়ে তেওঁৰ শাক্য কুলৰ প্ৰতি ইঙ্গিত দিয়ে। তেওঁ বৌদ্ধ ধৰ্মৰ কেন্দ্ৰীয় ব্যক্তিত্ব হিচাপে গণ্য হয় আৰু তেওঁৰ শিক্ষা জীৱনৰ মৌলিক সত্য, দুখৰ কাৰণ, মুক্তিৰ উপায় আৰু মধ্যমাৰ্গৰ ওপৰত ভিত্তি কৰি গঢ়ি উঠিছিল। তেওঁৰ মৃত্যুৰ পিছত, তেওঁৰ শিষ্যসকলে তেওঁৰ উপদেশ আৰু ধৰ্মীয় নীতি লিপিবদ্ধ কৰি ৰাখে, যদিও আৰম্ভণিতে এইবোৰ মৌখিকভাৱে প্ৰচাৰিত হৈছিল। বুদ্ধৰ মৃত্যুৰ প্ৰায় চাৰিশ বছৰ পিছত এইবোৰ আনুষ্ঠানিকভাৱে লিখিত ৰূপত সংৰক্ষিত কৰা হয়। বৌদ্ধ ধৰ্মৰ উপৰিও, হিন্দু ধৰ্ম, আহমদীয়া মুছলিম সম্প্রদায় আৰু বাহাই ধৰ্মৰ অনুসাৰীসকলে তেওঁক এক মহামানৱ বা দেৱত্ব প্ৰাপ্ত সত্তা হিচাপে গণ্য কৰে। তেওঁৰ শিক্ষা কেৱল ধর্মীয় ক্ষেত্ৰতে সীমাবদ্ধ নহয়; আধুনিক যুগতো নৈতিকতা, আত্মজ্ঞান আৰু শান্তিৰ সন্ধানত আগ্ৰহীসকলৰ বাবে বুদ্ধৰ বাণী এক মূল্যবান দিশ হিচাপে বিবেচিত হয়।
| নাম | গৌতম বুদ্ধ (Gautama Buddha) |
| জন্ম | ৬২৩ খৃষ্টপূৰ্বাব্দ |
| মৃত্যু | ৫৪৩ খৃষ্টপূৰ্বাব্দ |
গৌতম বুদ্ধ (Gautama Buddha) ৰ প্ৰাৰম্ভিক জীৱন আৰু বিবাহ
গৌতম বুদ্ধ (Gautama Buddha) জন্ম আৰু শৈশৱ
সিদ্ধাৰ্থ গৌতমৰ জন্ম শাক্য বংশৰ ৰাজপুত্ৰ হিচাপে হৈছিল। তেওঁৰ পিতৃ আছিল শুদ্ধোধন, যি শাক্য গণৰাজ্যৰ ৰজা আছিল, আৰু মাতৃ আছিল মায়াদেৱী। কপিলাবস্তুৰ পৰা পিতৃৰ ঘৰলৈ উভতি আহোঁতে, মায়াদেৱীয়ে লুম্বিনিত (বৰ্তমান নেপাল) সিদ্ধাৰ্থক জন্ম দিয়ে। জন্মৰ সাত দিনৰ ভিতৰতে মায়াদেৱীৰ মৃত্যু ঘটে, যাৰ ফলত সিদ্ধাৰ্থক তেওঁৰ মাহীমা গৌতমীৰ দ্বাৰা লালন-পালন কৰা হয়। কিছুমানৰ মতে, “গৌতম” নামটো এই মাহীমাৰ নামৰ পৰা আহিছে, আৰু আন এক মত অনুসাৰে, তেওঁলোকৰ বংশানুক্ৰমিক পৰম্পৰাৰ অংশ। জন্মৰ পাঁচ দিনৰ ভিতৰত, ৰজা শুদ্ধোধনে ৮জন জ্ঞানী ব্যক্তিক আমন্ত্ৰণ জনাইছিল যাতে সদ্যোজাত শিশুটিৰ নামকৰণ আৰু ভৱিষ্যত গণনা কৰিব পাৰে। এই অনুসন্ধানৰ সময়ত, শিশুটিৰ নাম “সিদ্ধাৰ্থ” ৰখা হয়, যাৰ অৰ্থ “উদ্দেশ্য সফল কৰা ব্যক্তি”। তেখেতসকলৰ মাজৰ এজন জ্ঞানীয়ে ভৱিষ্যৎবাণী কৰিছিল যে, এই ৰাজকুমাৰ একদিন সত্যৰ সন্ধানত ৰাজপ্রাসাদ এৰি দিয়ে আৰু বোধিপ্ৰাপ্ত হব।
গৌতম বুদ্ধৰ (Gautama Buddha) শিক্ষা আৰু ৰাজকীয় জীৱন
এজন ৰাজপুত্ৰ হিচাপে সিদ্ধাৰ্থ গৌতমক বিভিন্ন শাস্ত্ৰ, যুদ্ধবিদ্যা, ৰাজনীতি, আৰু অন্যান্য কলাশাস্ত্ৰৰ শিক্ষা দিয়া হৈছিল। তেওঁ তীক্ষ্ণ বুদ্ধি আৰু বিশাল জ্ঞানৰ অধিকাৰী হৈছিল, যাৰ ফলত তেওঁ সকলো বিষয়তে পাৰদৰ্শী হৈ পৰিছিল। ৰাজপুত্ৰ হিচাপে সুখ-স্বাচ্ছন্দ্যৰ মাজত জীৱন অতিবাহিত কৰিলেও, তেওঁৰ মন সদায় গভীৰ চিন্তাত মগ্ন থাকিছিল।
বিবাহ আৰু সংসাৰ
সিদ্ধাৰ্থ গৌতমৰ বিবাহ সম্পৰ্কে বিভিন্ন মতামত আছে। কিছুমানৰ মতে, ১৬ বছৰ বয়সত এক প্ৰতিযোগিতাৰ মাধ্যমেৰে তেওঁ ৰাজকন্যা যশোধৰাক বিবাহ কৰে। আন কিছুমানৰ মতে, ২৮ বছৰ বয়সত তেওঁৰ পিতৃ-মাতৃয়ে তেওঁৰ সংসাৰৰ প্ৰতি মনোযোগী হোৱাৰ বাবে যশোধৰাৰ সৈতে বিবাহ ঠিক কৰে। যিয়েই হওক, বিবাহৰ কিছু বছৰ পিছত, তেওঁলোকৰ এক পুত্ৰ জন্মগ্ৰহণ কৰে, যাৰ নাম “ৰাহুল” ৰখা হয়।
যশোধৰা আছিল এজনী সুন্দৰী, বুদ্ধিমতী, আৰু উচ্চ বংশৰ কন্যা, যিজনে সিদ্ধাৰ্থৰ লগত সুখী জীৱন অতিবাহিত কৰিছিল। যদিও তেওঁ সকলো ধনী-সুখ-স্বাচ্ছন্দ্যৰে পৰিপূর্ণ আছিল, তেও সিদ্ধাৰ্থৰ অন্তৰৰ ভিতৰত এক গভীৰ অনুভূতি আৰু চিন্তাধাৰা আছিল। সংসাৰৰ এই ভোগবিলাসত তেওঁ পূৰ্ণসন্তুষ্ট নহয়, কিয়নো তেওঁৰ মনত সদায় এক গভীৰ প্রশ্ন জাগি থাকিছিল—”এই সংসাৰ কি সত্য? মানুহ কিয় দুখী হয়?” এই প্ৰশ্নবোৰেই অগ্ৰসৰ সময়ত তেওঁৰ বোধিলাভৰ পথ প্ৰসস্ত কৰিলে।
জীৱনত মোক্ষম সন্ধানৰ শুভাৰম্ভ
যদিও সিদ্ধাৰ্থ গৌতম এক ধনী আৰু ৰাজকীয় পৰিৱেশত জন্মগ্ৰহণ কৰিছিল, তথাপি সংসাৰৰ দুঃখ আৰু যাতনা দেখা পিছত তেওঁৰ অন্তৰত এক গভীৰ পৰিবর্তন আহে। তেওঁ উপলব্ধি কৰিছিল যে, মানুহৰ জীৱনত জন্ম, দুখ, ব্যাধি, মৃত্যুৰ এক অটল চক্র আছে। এই সকলোবোৰৰ উত্তৰ বিচাৰি তেওঁ এক অজান পথৰ সন্ধানত আগুৱাই যাব লগীয়া হয়, যাৰ ফলত শেষত তেওঁ বুদ্ধত্ব লাভ কৰে।
মহানিষ্ক্ৰমণ: গৌতম বুদ্ধৰ (Gautama Buddha) জীৱনৰ এক মহৎ পৰিৱৰ্তন
মানৱ জীৱনৰ দুঃখ-কষ্টৰ অন্তৰ্নিহিত সত্য অনুধাবন কৰাৰ প্ৰয়াসত ৰাজকুমাৰ সিদ্ধাৰ্থৰ জীৱনত এক বিশেষ ঘটনা সংঘটিত হৈছিল, যাক “মহানিষ্ক্ৰমণ” নামেৰে অভিহিত কৰা হয়।
মানৱ জীৱনৰ অনিত্যতাৰ সন্মুখীনতা
এদিন ৰাজকুমাৰ সিদ্ধাৰ্থ নিজৰ ৰাজপ্ৰাসাদৰ বিলাসী জীৱন এৰি বাহিৰলৈ ওলাই আহে। তেওঁ পথৰ দাঁতিকাষত কিছুমান বিশেষ দৃশ্যৰ সন্মুখীন হয়, যি তেওঁৰ চিৰস্থায়ী শান্তিৰ সন্ধানৰ প্ৰতি আগ্ৰহ জন্মায়। তেওঁ প্ৰথমে এজন বৃদ্ধক দেখা পায়, যাৰ শৰীৰ জিৰণি লগা, ওঁঠ লৰিছে, আৰু হাঁহিৰ পৰিবৰ্তে ক্লান্তি দেখা গৈছে। ইমানদিনি ৰাজপ্ৰাসাদৰ বিলাসিতাত নিমগ্ন থাকি, সিদ্ধাৰ্থে কেতিয়াও এনে অৱস্থা দেখাৰ সুযোগ পোৱা নাছিল। তাৰপিছত তেওঁ এজন ৰোগীক দেখা পায়, যাৰ অৱস্থা বৰকৈ শোচনীয়। তেওঁ জ্বৰত আক্ৰান্ত, কঠিন যন্ত্ৰণাত বিভৰ। ইমান দুৰ্বল আৰু অসহায় অৱস্থা দেখিবলৈ পায় ৰাজকুমাৰ সিদ্ধাৰ্থে। তাৰ পিছতেই তেওঁৰ চকুত পৰে এজন মৃত ব্যক্তি, যাক শেষ যাত্ৰাৰ বাবে লৈ যোৱা হৈছিল। মৃত্যুৰ দৰে অনিৱাৰ্য বাস্তৱতাই তেওঁৰ মনত এক গভীৰ প্ৰভাৱ পেলাই। তেওঁ তেওঁৰ লগত থকা সহচৰসকলক এই বিষয়ে সোধে, আৰু উত্তৰ পায় যে এইবোৰেই হ’ল জীৱনৰ অমোঘ সত্য—সকলোকে বৃদ্ধ হওঁতেই হয়, ৰোগ-যন্ত্রণাৰ সন্মুখীন হ’ব লাগেই, আৰু মৃত্যুকো গ্ৰহণ কৰিবই লাগিব।
সন্ন্যাসীৰ আদৰ্শ আৰু মনৰ উত্থান
এই ঘটনাসমূহে তেওঁৰ হৃদয়ত এক গভীৰ আলোড়ন সৃষ্টি কৰে। জীৱন কেনেকৈ অধিক অৰ্থৱান কৰিব পাৰি, কেনেকৈ এই দুখ-কষ্টৰ পৰা মুক্তিলাভ কৰিব পাৰি—এই প্ৰশ্নসমূহৰ উত্তৰ বিচাৰি তেওঁ ভাবিবলৈ বাধ্য হয়। কিছুদিনৰ ভিতৰতে তেওঁ আন এজন বিশেষ ব্যক্তিক দেখিবলৈ পায়, যিজন আছিল মুণ্ডিতমস্তক, পীতবৰ্ণৰ জীৰ্ণ বস্ত্ৰ পৰিহিত, আৰু দুনিয়াৰ সকলো মায়ামোহ ত্যাগ কৰি সন্ন্যাস গ্ৰহণ কৰিছিল। ৰাজকুমাৰ সিদ্ধাৰ্থক তেওঁৰ সহচৰসকলে কয় যে এইজন লোকজন হ’ল সন্ন্যাসী, যিজনে মানৱ জীৱনৰ দুঃখ-কষ্টৰ মুক্তিৰ সন্ধানত নিজ জীৱন উৎসৰ্গা কৰিছে।
ৰাজপ্ৰাসাদৰ ত্যাগ: মহানিষ্ক্ৰমণ
এই ঘটনাই ৰাজকুমাৰ সিদ্ধাৰ্থৰ হৃদয়ত এক গভীৰ স্পন্দন সৃষ্টি কৰে। তেওঁ উপলব্ধি কৰে যে জীৱনৰ সকলো সুখ-স্বাচ্ছন্দ্য নশ্বৰ, আৰু সত্য জ্ঞানৰ সন্ধানত গৈ দুখৰ মূল খনিবলৈহে জীৱনৰ সাৰ্থকতা আছে। অবশেষত, তেওঁ এক গভীৰ সিদ্ধান্ত গ্ৰহণ কৰে—জ্ঞানান্বেষণৰ বাবে সকলো সংসাৰিক মায়া-মোহ ত্যাগ কৰাৰ।
এক নিশা, ৰাজপ্ৰাসাদত সকলো শুই থকা অৱস্থাত, তেওঁ স্ত্ৰী যশোধৰা আৰু পুত্ৰ ৰাহুলক গভীৰ নিদ্ৰাত পেলাই নিঃশব্দে বিদায় জনায়। কোনো বিদায় বতৰা নোহোৱাকৈ, কোনো প্ৰত্যাহ্বান নোহোৱাকৈ, তেওঁ নিজ ৰাজকীয় পৰিচয়, সম্পত্তি, আৰু বিলাসিতা একাষলৈ থৈ, মাত্র ২৯ বছৰ বয়সতে ৰাজপ্ৰসাদ ত্যাগ কৰে। এই মহৎ সিদ্ধান্ত আৰু যাত্ৰাকেই “মহানিষ্ক্ৰমণ” নামেৰে কোৱা হয়।
সিদ্ধাৰ্থৰ এই ত্যাগশীল পদক্ষেপেই আগলৈ গৈ তেওঁৰ বুদ্ধত্ব লাভৰ মূল আধাৰ হৈ পৰে, আৰু ইতিহাসত তেওঁৰ এই যাত্ৰা এক অবিস্মৰণীয় অধ্যায় হৈ ৰৈ যায়।
বোধিলাভ বা মহাপৰিনিৰ্বান
দুখৰ অনুসন্ধানত সিদ্ধাৰ্থ
দুখ আৰু তাৰ মূল কাৰণ জানিবলৈ সিদ্ধাৰ্থে নিজৰ অনুসন্ধান অব্যাহত ৰাখে। প্ৰথমে, তেওঁ আলাৰা নামৰ এজন সন্ন্যাসীৰ ওচৰলৈ যায়। কিন্তু তেওঁৰ উত্তৰত সন্তুষ্ট নোহোৱাত, উদ্দক নামৰ আন এজন সন্ন্যাসীৰ কাষ চাপে। তথাপি সন্তোষজনক উত্তৰ নোপোৱাত, সিদ্ধাৰ্থে মগধৰ উৰুবিল্ব অঞ্চললৈ যাত্ৰা কৰে।
শিলাখণ্ডত বোধিসত্ত্বৰ সংকল্প
উৰুবিল্বত উপস্থিত হৈ, তেওঁ এটা উত্তৰ-পূৰ্বমুখী শিলাখণ্ডৰ ওপৰত বহি গভীৰ ধ্যানলৈ মনোযোগী হয়। তেতিয়াই তেওঁ উচ্চাৰণ কৰে, “যদি মই বুদ্ধত্ব লাভ কৰিবলৈ সক্ষম হওঁ, তেন্তে বুদ্ধৰ এটা প্ৰতিচ্ছায়া মোৰ সন্মুখত দৃশ্যমান হওক।” কথাষাৰ উচ্চাৰণৰ লগে লগে, শিলাখণ্ডৰ গাত তিনি ফুট ওখ বুদ্ধৰ প্ৰতিচ্ছায়া প্ৰতিফলিত হয়।
দৈৱবাণী আৰু কুশগ্ৰহণ
তপস্যাৰ পূৰ্বে, দৈৱবাণীয়ে সদৰী কৰে যে, “বুদ্ধত্ব লাভ কৰিবলৈ ইয়াত নহয়, অৰ্ধযোজন দূৰত্বত পত্ৰবৃক্ষৰ তলত সাধনা কৰিব লাগিব।” এই বাণী অনুসৰি, দেৱগণ বোধিসত্ত্বক সঙ্গ দিয়ে। যাত্ৰাৰ মাজত, এজন দেৱতা ভূমিৰ পৰা একোছা কুশ গছ চিঙি আনি বোধিসত্ত্বক প্ৰদান কৰে। দেৱতাই কয়, “এই কুশ সফলতাৰ প্ৰতীক।” বোধিসত্ত্ব কুশ গ্ৰহণ কৰি পত্ৰবৃক্ষৰ তললৈ আগবাঢ়ে।
কঠোৰ সাধনা আৰু আত্মজয়
তপস্যাৰ সময়ত, কঠোৰ উপবাসৰ ফলত তেওঁৰ শৰীৰ ক্ষীণ হৈ পৰে। তথাপি, তেওঁ ভয়, লোভ, আৰু লালসাৰ ওপৰত সম্পূৰ্ণ নিয়ন্ত্ৰণ স্থাপন কৰে। কিন্তু বোধিসত্ত্বে উপলব্ধি কৰে যে, এইভাৱে বোধিলাভ সম্ভৱ নহয়।
সুজাতাৰ পৰমান্ন আৰু ধ্যানমগ্নতা
তাৰপিছত, তেওঁ খাদ্য গ্ৰহণৰ সিদ্ধান্ত কৰে। সুজাতা নামৰ এগৰাকী নাৰীয়ে তেওঁৰ কাষ চাপি এক পাত্ৰ পৰমান্ন আহাৰ আগবঢ়ায়। পৰমান্ন গ্ৰহণৰ পিছত, তেওঁ নদীত স্নান কৰি পুনৰায় গভীৰ ধ্যানত লিপ্ত হয়।
বুদ্ধত্ব লাভ আৰু মহাপৰিনিৰ্বাণ
দীৰ্ঘ তপস্যাৰ অন্তত, শেষ পৰ্যন্ত বোধিসত্ত্ব বুদ্ধত্ব লাভ কৰে। শাক্যমুনিয়ে বোধিলাভৰ পিছত সাতদিন বোধি বৃক্ষৰ তলত ধ্যানস্থ হৈ মুক্তিলাভৰ আনন্দ উপভোগ কৰে। দুখ, দুখৰ কাৰণ, আৰু তাৰ প্ৰতিকাৰ সম্বন্ধে তেওঁ সৰ্বাত্মক জ্ঞান লাভ কৰে। এই বিশেষ ঘটনাই “বোধিলাভ” নামেৰে পৰিচিত।
মৃত্যু | Death of Gautama Buddha
গৌতম বুদ্ধৰ (Goutama Buddha) জীৱন জীৱনধাৰাৰ এক দীঘলীয়া অধ্যায় আছিল, য’ত তেওঁ দৰ্শনৰ গভীৰ জ্ঞান আৰু নৈতিক বাণীৰ মাধ্যমেৰে সমাজক আলোড়িত কৰিছিল। তেওঁৰ শ্ৰেষ্ঠ আদৰ্শসমূহ সমগ্ৰ জীৱনজুৰি বিস্তৃত হৈ আছিল আৰু লাখ লাখ অনুসাৰীক শান্তি, কৰুণাৰ পথত চলিবলৈ অনুপ্ৰাণিত কৰিছিল। অৱশেষত, আনুমানিক খ্ৰীষ্টপূৰ্ব ৫৪৩ চনত, বুদ্ধৰ জীৱনৰ অন্তিম পৰ্যায় আহি উপস্থিত হয়। তেতিয়া তেওঁৰ বয়স প্ৰায় ৮০ বছৰ আছিল। বহাগী পূৰ্ণিমাৰ পৱিত্ৰ তিথিত, ভাৰতবৰ্ষৰ কুশীনগৰ নামৰ ঠাইত, মহামানৱ গৌতম বুদ্ধ মহাপ্ৰয়ান কৰে। তেওঁ তাৰ আগতেই শিষ্যসকলক জীৱনৰ সত্য, ধৰ্মৰ গুৰুত্ব, আৰু নির্বাণৰ পথ সম্পৰ্কে সুস্পষ্ট উপদেশ প্ৰদান কৰি গৈছিল। মৃত্যুৰ পূর্ব মুহূর্তলৈকে তেওঁ জীৱনৰ অনিত্যতা, অনাসক্তিৰ মহিমা আৰু মঙ্গলময় জীৱনৰ গুৰুত্ব ব্যাখ্যা কৰিছিল। তেওঁৰ এই মহাপ্ৰস্থান কোনো সাধাৰণ মৃত্যু নাছিল; ই আছিল এক অন্তিম জ্ঞানৰ পৰম সত্যত পৰিণত হোৱাৰ অনন্য দৃষ্টান্ত। কুশীনগৰত বুদ্ধৰ মহাপ্ৰয়ানৰ লগে লগে তেওঁ প্ৰতিষ্ঠা কৰা মহৎ শিক্ষাসমূহ বিশ্বজুৰি বিস্তাৰ লাভ কৰে, আৰু যুগে যুগে লক্ষাধিক শিষ্যৰ হৃদয়ত তেওঁৰ আদৰ্শ সজীৱ হৈ থাকে।
উপসংহাৰ | Conclusion
গৌতম বুদ্ধৰ (Gautama Buddha) জীৱন আৰু শিক্ষা মানৱতাৰ বাবে এক অপূৰ্ব উপহাৰ। তেওঁ অহিংসা, দয়া, সত্য আৰু সংযমৰ পথ দেখুৱাইছিল, যি আজিও বিশ্বজুৰি লক্ষ লক্ষ লোকৰ জীৱনৰ পথপ্ৰদৰ্শক। বুদ্ধৰ ধ্যান, চাৰিখন মহাসত্য আৰু অষ্টমাৰ্গীয় পথ অনুসৰণ কৰি মানুহে দুখ-দুৰ্দশা পৰিহাৰ কৰি শান্তি আৰু মুক্তি লাভ কৰিব পাৰে। তেওঁৰ শিক্ষা কেৱল ধৰ্মীয় ক্ষেত্ৰত সীমাবদ্ধ নহয়, ই আজিৰ যুগতো নৈতিকতা, সমাজতত্ত্ব আৰু দৈনন্দিন জীৱনত যথেষ্ট প্ৰাসংগিক। সেয়ে গৌতম বুদ্ধৰ আদৰ্শ আৰু শিক্ষা মানৱ জাতিৰ বাবে অনন্তকাল জীয়াই থাকিব।
Read also: Panini Biography | পাণিনিৰ জীৱনী
FAQ
1. গৌতম বুদ্ধ কোন আছিল?
A: গৌতম বুদ্ধ হৈছে বৌদ্ধ ধৰ্মৰ প্ৰতিষ্ঠাপক। তেওঁৰ প্ৰকৃত নাম সিদ্ধাৰ্থ গৌতম আছিল, আৰু তেওঁ খ্ৰীষ্টপূৰ্ব ৫৬৩ খ্ৰীষ্টাব্দত নেপালৰ লুম্বিনী স্থানত জন্ম গ্ৰহণ কৰিছিল।
2. গৌতম বুদ্ধৰ জীৱনৰ মূল শিক্ষাসমূহ কি?
A: গৌতম বুদ্ধৰ মূল শিক্ষা চাৰিখন মহাসত্য আৰু অষ্টমাৰ্গৰ ওপৰত আধাৰিত।
- চাৰিখন মহাসত্য:
- জীৱন দুখময়।
- দুখৰ কাৰণ লোভ আৰু আসক্তি।
- এই লোভ আৰু আসক্তি দূৰ কৰিলে দুখৰ অন্ত হয়।
- দুখৰ অন্ত পেলাবলৈ অষ্টমাৰ্গ অনুসৰণ কৰিব লাগে।
- অষ্টমাৰ্গ: সঠিক দৃষ্টিভংগী, সঠিক চিন্তা, সঠিক বাক্য, সঠিক আচৰণ, সঠিক জীৱিকা, সঠিক চেষ্টা, সঠিক মনোযোগ আৰু সঠিক ধ্যান।
3. গৌতম বুদ্ধ কেনেকৈ জ্ঞান লাভ কৰিছিল?
A: গৌতম বুদ্ধ ২৯ বছৰৰ বয়সত সংসাৰ ত্যাগ কৰি সাধনাৰ পথত আগবাঢ়িছিল। ৩৫ বছৰ বয়সত, বোধ গয়াত বোধি গছৰ তলত ধ্যানৰ মাধ্যমেৰে সম্যক জ্ঞান লাভ কৰিছিল আৰু বুদ্ধত্ব লাভ কৰিছিল।
4. গৌতম বুদ্ধৰ প্ৰধান ধৰ্মপ্ৰচাৰ স্থান কোনখন?
A: গৌতম বুদ্ধে প্ৰথম ধর্মোপদেশ (ধর্মচক্ৰ প্ৰৱৰ্তন) সাৰনাথত দিয়া হৈছিল, যি বৰ্তমান ভাৰতৰ উত্তৰ প্ৰদেশত অৱস্থিত। তেখেতে সমগ্ৰ ভাৰতত বৌদ্ধ ধৰ্ম প্রচাৰ কৰিছিল।
5. গৌতম বুদ্ধৰ মৃত্যু কেনেকৈ হৈছিল?
A: গৌতম বুদ্ধ ৮০ বছৰ বয়সত কুশীনগৰত (বৰ্তমান উত্তৰ প্ৰদেশ, ভাৰত) মহাপৰিনিৰ্বাণ লাভ কৰিছিল।
My self Mahezubin Saikia. Working in Dev Library as a Content Writer. A website that provides all SCERT, NCERT 3 to 12, and BA, B.com, B.Sc, and Computer Science with Post Graduate Notes & Suggestions, Novel, eBooks, Health, Finance, Biography, Quotes, Study Materials, and more.
