মিচিং জনগোষ্ঠী (Mising Tribe) ভাৰতৰ অন্যতম খিলঞ্জীয়া জনগোষ্ঠী, মূলতঃ উত্তৰ-পূব অসম ৰাজ্যত বাস কৰে। চহকী সাংস্কৃতিক ঐতিহ্য, অনন্য ৰীতি-নীতি, পৰম্পৰাৰ বাবে পৰিচিত মিচিং জনগোষ্ঠীয়ে ভাৰতৰ জনজাতীয় জনসংখ্যাৰ বৈচিত্ৰ্যৰ এক মনোমোহা আভাস আগবঢ়ায়। উত্তৰ-পূব ভাৰতৰ জনজাতিসমূহৰ ভিতৰত মিচিং জনগোষ্ঠী দ্বিতীয় বৃহত্তম জনগোষ্ঠী। ইহঁত য়িলুয়েটো-বাৰ্মিজ গোটৰ (Yilueto-Burmese group) অন্তৰ্গত, মংগোলয়ড (Mongoloid) জাতিৰ উপ শ্ৰেণীৰ।
মিচিং জনগোষ্ঠী উৎপত্তি, ঐতিহাসিক পটভূমি আৰু জনসংখ্যা | Origins, Historical Background and Population of Mising Tribe
মিচিং জনগোষ্ঠীটো (Mising Tribe) তিব্বত-বাৰ্মান ভাষা পৰিয়ালৰ অন্তৰ্গত আৰু মংগোলয়ড অঞ্চলৰ পৰা ভাৰতৰ উত্তৰ-পূব অংশলৈ প্ৰব্ৰজন কৰা বুলি ধাৰণা কৰা হয়। তেওঁলোকৰ প্ৰব্ৰজন ইতিহাসৰ বৈশিষ্ট্য হৈছে ব্ৰহ্মপুত্ৰ উপত্যকাত ক্ৰমান্বয়ে বসতি স্থাপন, য’ত তেওঁলোকে বৈচিত্ৰময় পৰিৱেশ আৰু সাংস্কৃতিক পৰিৱেশৰ লগত খাপ খাই পৰিছিল। শতিকাজুৰি মিচিং জনগোষ্ঠীয়ে এক সুকীয়া পৰিচয় বজাই ৰাখিছে আৰু লগতে চুবুৰীয়া সংস্কৃতিৰ কিছুমান উপাদানকো একত্ৰিত কৰি আহিছে।
মিচিং জনগোষ্ঠীৰ নিজৰ সংস্কৃতি আৰু পৰম্পৰা আছে । কিছুমান থলুৱা নিয়মেও তেওঁলোকৰ সমাজখন পৰিচালনা কৰে। সহযোগী অসমীয়া মানুহৰ মাজত বসবাস কৰা এই জনগোষ্ঠীটোৱে অসমত বহু শতিকা ধৰি নিজৰ পৰম্পৰাগত সামাজিক-সাংস্কৃতিক বৈশিষ্ট্যসমূহ অক্ষুণ্ণভাৱে বজাই ৰাখিবলৈ সক্ষম হৈছে। বৰ্তমান অসমৰ ভৈয়ামত বসবাস কৰা মিচিং সকল একক জনগোষ্ঠী নাছিল যদিও অৰুণাচল প্ৰদেশৰ বিভিন্ন টানি জনজাতি অসমৰ ভৈয়ামত প্ৰব্ৰজন কৰিছিল। ইয়াৰ দ্বাৰা সন্মানীয় মিচিং উপভাষাৰ লগতে বিভিন্ন স্তৰৰ বিকাশৰ উপস্থিতিৰ ব্যাখ্যা কৰা হয়। মূলতঃ উত্তৰ-পূব ভাৰতৰ হিমালয় অঞ্চলৰ পাহাৰীয়া জনজাতি আছিল। অসমৰ ভৈয়ামৰ আন খিলঞ্জীয়া লোক আৰু তেওঁলোকৰ সংস্কৃতিৰ লগত ক্ৰমান্বয়ে নিজকে আত্মসাৎ কৰি আহিছে।
ভাৰতৰ ২০১১ চনৰ লোকপিয়ল অনুসৰি মিচিং সকলৰ মুঠ জনসংখ্যা মুঠ ৭, ৩৭,৮৩৬ যি অসমৰ জনসংখ্যা ৬, ৮০,৪২৪ জনসংখ্যা আৰু অৰুণাচল প্ৰদেশৰ জনসংখ্যা ৫৭,৪১২। বিশ্বাস কৰা হয় যে মিচিং ৰ প্ৰথমটো গোট উপত্যকাৰ ওপৰৰ অঞ্চলত অৱতৰণ কৰিছিল খ্ৰীষ্টপূৰ্ব ত্ৰয়োদশ আৰু চতুৰ্দশ শতিকাৰ মাজৰ কোনোবা এটা সময়ত যেতিয়া সদিয়াৰ আশে-পাশে থকা অঞ্চলটো চুতীয়া ৰজাৰ শাসনত আছিল।
মিচিং জনগোষ্ঠীৰ সংস্কৃতি আৰু পৰম্পৰা | Culture and Traditions of Mising Tribe
- ভাষা আৰু যোগাযোগ Language and Communication: মিচিং লোকসকলৰ নিজস্ব ভাষা আছে, যাক মিচিং বুলি কোৱা হয়, যিটো ভাষা তেওঁলোকে নিজৰ মাজত কথা পাতিবলৈ ব্যৱহাৰ কৰে। এই ভাষা বিধে তেওঁলোকৰ সংস্কৃতিক জীয়াই ৰখাত সহায় কৰে। মিচিং ৰ উপৰিও তেওঁলোকে নিজৰ সমাজৰ বাহিৰৰ মানুহৰ লগত যোগাযোগ কৰিবলৈ অসমীয়া আৰু ইংৰাজীও ভাষা ব্যৱহাৰ কৰে। মিচিং ভাষা, যাক ভৈয়ামৰ মিৰি বা তাকাম বুলিও কোৱা হয়, এটা চীনা-তিব্বতীয় টানি ভাষা। মিচিং জনগোষ্ঠীৰ লোকসকলে এই ভাষা ব্যৱহাৰ কৰে। প্ৰায় ৫ লাখ মিচিং ভাষা কোৱা লোকে অসমৰ বিভিন্ন জিলাত বসবাস কৰে, বিশেষকৈ লখিমপুৰ, শোণিতপুৰ, ধেমাজী, ডিব্ৰুগড়, মাজুলী, শিৱসাগৰ, যোৰহাট, গোলাঘাট আৰু তিনিচুকীয়াত। মিচিং ভাষাৰ উন্নয়ন আৰু প্ৰসাৰণৰ বাবে মিচিং আগম কেবাং (Mising Agom Kébang) নামৰ এটা সংগঠন কাম কৰি আছে, যি এই ভাষাৰ সাহিত্যৰ ক্ষেত্ৰত উল্লেখযোগ্য ভূমিকা পালন কৰে।
- উৎসৱ আৰু আচাৰ-অনুষ্ঠান (Festivals and Rituals): অসমৰ ঐতিহ্যমণ্ডিত মিচিং জনগোষ্ঠী নিজস্ব সংস্কৃতি আৰু পৰম্পৰাৰ পৰিচয়েৰে এক সমৃদ্ধ আৰু বাৰেৰহণীয়া জনগোষ্ঠী। মিচিং সমাজৰ সংস্কৃতিৰ এক গুৰুত্বপূৰ্ণ অংগ হৈছে ইয়াৰ উৎসৱ আৰু পৰম্পৰাবাহী ধৰ্মীয় অনুষ্ঠানসমূহ। বিশেষকৈ, মিচিং সমাজৰ কৃষিভিত্তিক উৎসৱবোৰেই মিচিং সংস্কৃতিক অধিক চহকী কৰি তুলিছে। মিচিং সকলৰ প্ৰধান উৎসৱ হৈছে দুবিধ আলি আঃয়ে লৃগাং আৰু পঃৰাগ উৎসৱ।
(১)আলি আঃয়ে লৃগাং: মিচিং সমাজৰ শস্যৰোপণৰ উৎসৱৰ নাম হৈছে আলি আঃয়ে লৃগাং। ফাগুন মাহৰ প্ৰথম বুধবাৰে পালন কৰা এই উৎসৱত মিচিং ভাষাত “আলি” অৰ্থাৎ বীজ, “আঃয়ে” মানে ফল আৰু “লৃগাং” অৰ্থ হৈছে সিঁচা। এই উৎসৱৰ সময়ত গাঁৱৰ সকলে একেলগ হৈ শস্যৰ বীজ সিঁচে আৰু উলহ-মালহৰে উৎসৱ পালন কৰে। উৎসৱৰ আৰম্ভণি হয় গাঁৱৰ মূল কৃষকৰ দ্বাৰা পথাৰত বীজ সিঁচাৰ আনুষ্ঠানিকতাৰে, আৰু তাৰ পাছত ইষ্টদেৱতাক প্ৰাৰ্থনা জনাই মংগল কামনা কৰা হয়। উৎসৱৰ অন্যতম বৈশিষ্ট্য হৈছে মিচিং সমাজৰ পৰম্পৰাগত খাদ্য সমূহ পৰিৱেশন কৰা, যেনে আঠাজাতীয় চাউলৰ ভাত পুৰাং আপিন, আৰু চাউলৰ পৰা তৈয়াৰী পানীয় আপং। লগতে সন্ধিয়া সময়ত গাঁৱৰ ডেকাসকলে পদূলিমুখত গুমৰাগ নৃত্য আৰু গীত পৰিৱেশন কৰে। পাঁচদিনীয়া এই উৎসৱত বিভিন্ন বিধিনিষেধ প্ৰচলিত থাকে, যেনে চতুৰ্থ দিনা মাটি খন্দা বা জুই ধৰা নিষেধ, আৰু মিচিং বিশ্বাস মতে, এইবোৰ নামানিলে শস্যৰ উৎপাদনত ক্ষতি হয়।
(২)পঃৰাগ: পঃৰাগ হৈছে মিচিং সমাজৰ আন এক গুৰুত্বপূৰ্ণ কৃষিভিত্তিক উৎসৱ। শস্যৰ খেতি শেষ হোৱাৰ পাছত সফলতাৰ আনন্দত এই উৎসৱ উদযাপন কৰা হয়, কিন্তু ই প্ৰতিবছৰে পালন কৰা হোৱা নাই। পঃৰাগত মিচিং সমাজে সৃষ্টিকৰ্তা আৰু পূৰ্বপুৰুষসকলক তুষ্ট কৰিবৰ বাবে প্ৰাৰ্থনা কৰে। উৎসৱৰ মূল আকৰ্ষণ হ’ল গাহৰিৰ মাংস আৰু পঃৰ আপং নামৰ পৰম্পৰাগত মদেৰে উদযাপন কৰা ভোজ। পঃৰাগ তিনিদিন ধৰি নৃত্য-গীতৰ মাধ্যমেৰে উদযাপন কৰা হয় । মিচিং সমাজৰ এই উৎসৱসমূহ, সমাজৰ ঐতিহ্য আৰু সম্প্ৰীতিৰ এক শক্তিশালী নিদৰ্শন হিচাপে যুগযুগ ধৰি অসমীয়াৰ মাজত বিৰাজমান হৈ আছে।
- শিল্পকলা (Art and Craft): মিচিং লোকসকল বয়ন আৰু মৃৎশিল্পকে ধৰি পৰম্পৰাগত শিল্পকৰ্মৰ বাবে পৰিচিত। তেওঁলোকে নিজৰ বোৱা বস্ত্ৰত জটিল আৰ্হি তৈয়াৰ কৰে, যিবোৰ পৰম্পৰাগত সাজ-পোছাক আৰু ঘৰুৱা সামগ্ৰীত ব্যৱহাৰ কৰা হয়। মিচিং বয়ন কৌশল ইয়াৰ গুণগত মান আৰু কলাত্মক আৰ্হিৰ বাবে বিখ্যাত। মৃৎশিল্পৰ সাংস্কৃতিক তাৎপৰ্য্যও আছে, প্ৰায়ে অনুষ্ঠান আৰু দৈনন্দিন জীৱনত ব্যৱহাৰ কৰা হয়।
সামাজিক গাঁথনি | Social Structure
মিচিং জনগোষ্ঠীৰ সামাজিক গাঁথনি গোত্ৰ আৰু গাঁৱত সংগঠিত। প্ৰতিটো বংশৰ নিজস্ব সামাজিক নীতি-নিয়ম আৰু আচাৰ-ব্যৱহাৰ থাকে, যিয়ে জনজাতিটোৰ সামূহিক জীৱনত প্ৰভাৱ পেলায়। “বৰ্মানী” নামেৰে পৰিচিত গাঁও পৰিষদে বিবাদ নিষ্পত্তি, সিদ্ধান্ত লোৱা, আৰু সমাজৰ ভিতৰত শৃংখলা বজাই ৰখাৰ ক্ষেত্ৰত গুৰুত্বপূৰ্ণ ভূমিকা পালন কৰে। পৰম্পৰাগত নেতৃত্ব প্ৰায়ে বংশগত, বয়োজ্যেষ্ঠসকলৰ উল্লেখযোগ্য কৰ্তৃত্ব থাকে।
পৰম্পৰাগত প্ৰথা আৰু জীৱনশৈলী | Traditional Practices and Lifestyle
মিচিং জনগোষ্ঠীৰ বাসস্থান আৰু সাজপাৰ | Residence and Attire of the Mising Tribe
মিচিং জনগোষ্ঠী অসমৰ ভৈয়ামৰ জনজাতিসকলৰ ভিতৰত দ্বিতীয় বৃহত্তম জনজাতি হিচাপে পৰিগণিত। সাধাৰণতে মিচিংসকলে নৈৰ পাৰত চাংঘৰত বাস কৰে, যাৰ ফলত তেওঁলোকৰ জীৱনধাৰা নৈৰ সৈতে গভীৰভাৱে জড়িত। ভৈয়াম অঞ্চলৰ মিচিংসকলে সাধাৰণতে নৈৰ কাষৰীয়া অঞ্চলসমূহত চাংঘৰ সাজি গাঁও পাতি বাস স্থাপন কৰে। মিচিংসকলৰ উৎপত্তি অসমৰ উত্তৰ-পূৰ্বাঞ্চলৰ পাহাৰী অঞ্চলত, আৰু বৰ্তমানকালত অৰুণাচল প্ৰদেশৰ চিয়াং জিলাৰ “মিয়ং” আৰু “দাম্ ৰ” নামৰ দুটি গোষ্ঠীৰ পৰা এই জনগোষ্ঠী মিছিং নামত পৰিচিত হৈছে।
অসমৰ ধেমাজি, তিনিচুকীয়া, লখিমপুৰ, ডিব্ৰুগড়, শিৱসাগৰ, গোলাঘাট, যোৰহাট আদি জিলাত মিচিংসকলে ব্যাপকভাৱে বাস কৰে। মিচিংসকলৰ পৰম্পৰাগত সাজ-পাৰৰ প্ৰচলন অতি আকৰ্ষণীয়। মিচিং মহিলাসকলে মেখেলা পিন্ধে, যাক তেওঁলোকে “এগে” বোলে আৰু তাৰ ওপৰত মেঠনি মেৰাই লয়। তদুপৰি, তেওঁলোকে গাত গালুগ (চোলা) পৰিধান কৰে। মেখেলাৰ ওপৰত এখন বাছকবনীয়া চাদৰ মেৰাই লৈ মূৰত মৰা গামোচাখনক “য়াপ’” বোলে। তদুপৰি, ৰিহা, চগৰেক্ গাচৰ (চাদৰ) আদি বস্ত্ৰও মিচিং সংস্কৃতিৰ এক বিশেষ অঙ্গ।
মিচিং পুৰুষসকলে পৰম্পৰাগতভাৱে কঁকালত “গনৰ উগন” নামৰ বস্ত্ৰ পৰিধান কৰে, যি মিচিং সংস্কৃতিত নিজস্ব ৰূপে ঘৰত তৈয়াৰ কৰা হয়। মিচিং ডেকাসকলেও পৰম্পৰাগত গালুগ যেনে তবগ্ গালুগ, গাদু গালুগ, মিবু গালুগ আদি পৰিধান কৰে আৰু মূৰত দুমীৰ পিন্ধে। পৰম্পৰাগত উৎসৱ আদিত মিচিং পুৰুষসকলে মিবু গালুগ আৰু মহিলাসকলে ৰিবি-গাচেং সাজ পিন্ধাটো বাধ্যতামূলক। মিচিং গাভৰুৱে নৃত্য পৰিৱেশন কৰাৰ সময়ত ৰঙীন ঊন সূতাৰে তৈয়াৰ কৰা ফুল দুমপ্ন আৰু লাক্পুনৰ ব্যৱহাৰ কৰা এক আকৰ্ষণীয় দৃশ্য।
মিচিং জনগোষ্ঠীৰ ৰন্ধন প্ৰণালী | Cuisines of Mising Tribe
মিচিং সকলৰ প্রধান আহাৰ হৈছে ভাত, আৰু ভাতৰ লগত মাছ-মাংস খোৱাৰ অভ্যাসও প্ৰচলিত। অতীতৰ পৰা, মিচিং সমাজত চিকাৰ কৰি পোৱা মাংস শুকুৱাই সংৰক্ষণ কৰি সকলো গাঁৱৰ লোকৰ সৈতে ভোজনৰ পৰম্পৰা আছে। তদুপৰি, মাছো সমজুৱা ভাৱে মাৰি শুকুৱাই সংৰক্ষণ কৰা অভ্যাস বহুদিনৰ পৰা চলি আহিছে। মিচিংসকলৰ কৃষ্টি-সংস্কৃতি ৰঙীন আৰু সমৃদ্ধ, যাৰ একাংশত বিভিন্ন প্ৰকাৰৰ খাদ্য প্ৰণালীৰ উল্লেখ পাইছো। ইয়াৰে ভিতৰত “নামচিং” নামৰ জনপ্ৰিয় আৰু অতি সুস্বাদু এবিধ খাদ্য আটাইতকৈ বিখ্যাত।
“নামচিং” প্ৰধানত সৰু মাছৰ পৰা বনোৱা শুকান খাদ্য। সাধাৰণতে পুঠি, গৰৈ, চেঙেলি, শিঙৰা, শিঙি, ডৰিকনা, খলিহনা, আৰু বাটো জাতিৰ সৰু মাছবোৰ অথবা কেতিয়াবা কুঢ়ি, ৰৌ, আৰু বৰালি মাছৰ পৰা ইয়াক প্ৰস্তুত কৰা হয়। এই মাছবোৰ প্ৰথমে জুশালৰ চাংত (p’erab) শুকুৱাই লোৱা হয়। তাৰ পিছত শুকান মাছবোৰ উড়াল (ki: per)ত গুৰি কৰি থোৱা হয়। শুকান বাঁহৰ চুঙাত ভৰাই, মাছবোৰ বহুদিন, মাহ বা বছৰ পৰ্যন্ত ধোঁৱা চাঙত সংৰক্ষণ কৰি ৰখা হয়।
যেতিয়া প্ৰয়োজন হয়, এই সংৰক্ষিত মাছৰ পৰা কিছু উলিয়াই মচলা, তেল, নিমখ, আদা, জলকীয়া, পিয়াজ, আৰু অন্য উপকৰণৰে ৰন্ধা হয়। কেতিয়াবা নামচিংৰ ভাজা বনোৱা হয় পাতত দি। বিলাহী যোগ কৰি এক বিশেষ থপ থপীয়া স্বাদতও ইয়াক ৰন্ধা যায়, যি ভাতৰ সৈতে অতি ৰুচিকৰ।
মিচিং সমাজৰ লোকবাদ্য আৰু লোকনৃত্য | Folk instruments and folk dances of the Mishing society
মিচিং ভাষাত “চঃমান” শব্দটোৱে নৃত্যৰ লগতে গীত আৰু বাদ্যবোৰো বুজায়। মিচিংসকলৰ পৰম্পৰাগত নৃত্যৰ প্ৰধান ধাৰাক চাৰিটা ভাগত বিভক্ত কৰিব পাৰি:
১) ধর্মমূলক নৃত্য
মিচিংসকলৰ ধৰ্মীয় আচাৰ-অনুষ্ঠানত মিবু (পুৰোহিত) মুখ্য ভূমিকা পালন কৰে। পূজাৰ সময়ত মিবুৱে ‘আঃবাং’ মন্ত্ৰ উচ্চাৰণ কৰি নৃত্য কৰে, আৰু গাঁৱৰ ডেকা-গাভৰুৱে বৃত্তাকাৰে তেওঁক অনুসৰণ কৰি গীত আৰু নৃত্য কৰে। মিবুৱে ‘য়কচা’ নামৰ এক বিশেষ তৰোৱাল জাতীয় অস্ত্ৰ ব্যৱহাৰ কৰে যাৰ শব্দই বাদ্যৰ ভূমিকা পালন কৰে। এই নৃত্যক ‘মিবু-দাগনাম’ বোলা হয় আৰু সাধাৰণতে বিশেষ পূজা-পাৰ্বণত অনুষ্ঠিত হয়, যেনে পঃৰাগ উৎসৱ আৰু মংগলৰ বাবে কৰা কধঃচাগ পূজাত।
২) কৃষি-উৎসৱমূলক নৃত্য
‘গুমৰাগ’ মিচিংসকলৰ আটাইতকৈ প্ৰধান কৃষি-ভিত্তিক নৃত্য। আলি আই লৃগাং উৎসৱত এই নৃত্য অনুষ্ঠিত হয়। বীজ ৰোৱাৰ সময়ত মাটিত পোৱা ভৰিৰ সঞ্চালনক প্ৰতিফলিত কৰে এই নৃত্যৰ মুদ্ৰাসমূহ। মিচিং ভাষাত এই ভৰিৰ সঞ্চালনক ‘দাকেঃ-কেঃনাক’ বুলি কোৱা হয়। শস্যৰ লহপহ গজালি থকাৰ ৰূপ দেখুৱাই গুমৰাগ নৃত্যত হাতৰ সঞ্চালন কৰে। ঢোল-তালৰ উপৰিও লীনং আৰু মাৰাবাং বাদ্যসমূহ ইয়াত ব্যৱহৃত হয়।
৩) সাধাৰণ চঃমান নৃত্য
মিচিংসকলে বছৰৰ যিকোনো সময়তে সাধাৰণ চঃমান নৃত্য কৰে। বিহু, আলি আই লৃগাং, আৰু পঃৰাগৰ দৰে উৎসৱৰ উপৰিও বিয়া-বাৰু বা ‘উৰম-দদগাং’ আদিত এই নৃত্য অনুষ্ঠিত হয়। মিচিংসকলেও তিনিওটা বিহু নিজৰ সাংস্কৃতিক বৈশিষ্ট্যৰে উদযাপন কৰে, আৰু ৰৈলাঃ নৃত্য বেছিভাগতে বহাগ বিহুৰ লগত সংলগ্ন।
৪) ধেমালীয়া নৃত্য
পূজা-পাৰ্বণৰ শেষত বা অন্য কেতিয়াবা ধেমালীয়া ভাৱে বুঢ়া-বুঢ়ীসকলে চঃমান নৃত্য কৰে। এই নৃত্যত সৃষ্টিশীলতা আৰু ধেমালীয়াতকৈ বেছি ভাৰাগ্ৰস্ত নৃত্য দেখা যায়। বাদ্য যন্ত্ৰ ব্যৱহাৰ নকৰাকৈ এই নৃত্য অনুষ্ঠিত হয়, আৰু ইয়াত প্ৰধান ভাৱে ফুচৰি আৰু ছদ্মবেশী নৃত্য আদি কৰা হয়।
বাদ্যযন্ত্ৰসমূহ
মিচিং সমাজৰ বাদ্যযন্ত্ৰ সমূহক মূলত তিনিটা ভাগত বিভক্ত কৰিব পাৰি:
১) ফু দি বজোৱা বাদ্য: এইবোৰ বাদ্যযন্ত্ৰত শ্বাস দিয়াৰ দ্বাৰা শব্দৰ সৃষ্টি কৰা হয়।
২) মুখত লগাই হাতেৰে লৰাই বজোৱা বাদ্য: এই বাদ্যযন্ত্ৰবোৰ মুখত লগাই, হাতৰ সহায়ত বজোৱা হয়।
৩) মাৰিৰে কোবাই বজোৱা বাদ্য: এইবোৰ বাদ্যযন্ত্ৰত মাৰিৰে কোবাই শব্দ সৃষ্টি কৰা হয়।
সকলোৱে একে পৰিসৰে নাচি, গীত গাই এক আনন্দময় সাংস্কৃতিক পৰিৱেশ গঢ়াৰ চেষ্টা কৰে।
উপসংহাৰ | Conclusion
মিচিং জনগোষ্ঠীয়ে ভাৰতৰ থলুৱা জনসংখ্যাৰ এক অনন্য আৰু জীৱন্ত অংশক প্ৰতিনিধিত্ব কৰে, যাৰ এক সমৃদ্ধ সাংস্কৃতিক ঐতিহ্য আৰু গভীৰ পৰম্পৰা আছে। বহুতো প্ৰত্যাহ্বানৰ সন্মুখীন হোৱা স্বত্বেও, মিছিং লোকসকলে তেওঁলোকৰ ৰীতি-নীতি বজাই ৰাখিছে আৰু সাংস্কৃতিক বৈচিত্ৰ্যত অৰিহণা যোগোৱা অব্যাহত ৰাখিছে। যিহেতু তেওঁলোকে আধুনিকতাৰ জটিলতাবোৰ ৰক্ষা কৰে, নতুন বাস্তৱতাৰ সৈতে খাপ খাই থকাৰ সময়ত তেওঁলোকৰ সাংস্কৃতিক পৰিচয় সংৰক্ষণ কৰাটো এক গুৰুত্বপূৰ্ণ প্ৰচেষ্টা হৈ থাকে।
My self Mahezubin Saikia. Working in Dev Library as a Content Writer. A website that provides all SCERT, NCERT 3 to 12, and BA, B.com, B.Sc, and Computer Science with Post Graduate Notes & Suggestions, Novel, eBooks, Health, Finance, Biography, Quotes, Study Materials, and more.
